Παράδειγμα προς μίμηση και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο αυτά τα παιδιά που την επιστολή τους δημοσιεύω παρακάτω , για το Δάσκαλό τους το Διονύση Λεϊμονή που τα διαπαιδαγώγησε τι να πω ;
————————————————————
10ο Γυμνάσιο Βόλου
Κοινός αγώνας ενάντια στη διαφορετικότητα
Όταν πρωτοπήγαμε στο Γυμνάσιο, παιδάκια τότε 12 χρονών, νομίζαμε πως ξέραμε σχεδόν τα πάντα για τον κόσμο γύρω μας … κάναμε λάθος! Ξέραμε μόνο ότι βλέπαμε … ότι θέλαμε να δούμε προστατευμένοι σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον πίσω από ένα πέπλο υποκρισίας που μας πλάσαραν οι μεγάλοι … όλοι εκείνοι που κυβερνούν τον κόσμο από εγωισμό … αδιαφορώντας για τους ανθρώπους…
Σε μια εποχή που καθημερινά βιώνουμε το «διαφορετικό» δίπλα μας, μια ανάσα κοντά μας, διαπιστώνουμε δυστυχώς έναν άνευ προηγουμένου ρατσισμό … έναν ανεξήγητο ρατσισμό και μια άρνηση απέναντι σε ότι ξενίζει …Ολοι έχουμε το μερίδιό μας σ’ αυτό.
΄Ετσι για πρώτη φορά αναρωτηθήκαμε «γιατί;» κι αποφασίσαμε να μη μείνουμε άλλο αμέτοχοι … Μάθαμε να βλέπουμε τους γύρω μας σαν ανθρώπους και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι τελικά όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός μας, τη θρησκεία, την καταγωγή μας ή οποιαδήποτε αναπηρία ή άλλη ιδιαιτερότητα. Βγήκαμε από το καβούκι μας και δε διστάσαμε να μιλήσουμε, να συνεργαστούμε, να παίξουμε με άτομα που θεωρούνται αδύναμα, μειονεκτικά, ανάπηρα, με ειδικές ανάγκες ή όπως αλλιώς έχουν το θράσος να τα αποκαλούν οι περήφανοι «αρτιμελείς» …
Εμείς προτιμήσαμε τον όρο «φίλοι». Τα μάτια της ψυχής μας δεν έβλεπαν πια διαφορές. Ούτε έλλειψη ούτε υπερβολή. Απλά κι ανθρώπινα χαιρόμαστε νέους φίλους. Φίλους που αγαπήσαμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Κι οι τύψεις φούντωναν, οι παλιές σκέψεις αποδείκνυαν την προηγούμενη δική μας «τύφλωση» κι ανωριμότητα.
΄Ένας τέτοιος καλός φίλος για μας ήταν ο Χρήστος ο Χονδροματίδης, ένας άνθρωπος με «ιδιαίτερες δεξιότητες», που μας έκανε να παραληρούμε από κέφι και αισιοδοξία κάθε φορά που επικοινωνούσαμε μαζί του ή μαθαίναμε νέα του. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε κάτι γι αυτόν. Είναι φίλος μας και αξίζει μια καλύτερη ζωή … μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει φυσιολογικά … γιατί δεν το έβαλε ποτέ κάτω … γιατί μας απέδειξε πως αυτό που πραγματικά μετράει δεν είναι η σωματική δύναμη αλλά η ψυχική … εκείνη που βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα μας και που μας καθοδηγεί σε κάθε δύσκολη στιγμή … Αποφασίσαμε λοιπόν να φωνάξουμε μήπως καταφέρουμε επιτέλους να ταράξουμε τα νερά μια κενής από αισθήματα κοινωνίας, μιας κοινωνίας πληγωμένης από το άγχος του κέρδους. Είχαμε την ελπίδα ότι κάποιος θα υπάρχει ακόμα εκεί για να ακούσει τις φωνές μας … να σταθεί δίπλα μας… Απογοητευτήκαμε όμως από την αδιαφορία των ανθρώπων… Επειδή όμως ο τολμών νικά, ήρθε κάποια στιγμή η δικαίωση! Σήμερα ο Χρήστος εξασφάλισε αρκετά απαραίτητα μηχανήματα που διευκολύνουν την καθημερινότητά του κι η ζωή του έγινε πιο ευχάριστη αλλά το σημαντικότερο είναι πως έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει πιο εύκολα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που συνοδεύουν την αναπηρία του.
Για να τα καταφέρουμε βοήθησαν πολλοί με τη δική μας πάντα δραστηριοποίηση. Πρώτα- πρώτα θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά το δημοσιογράφο κύριο Γιώργο Παπαδάκη που μας έδωσε την ευκαιρία να δημοσιοποιήσαμε τα «θέλω» μας στην πρωινή καθημερινή εκπομπή του «Καλημέρα Ελλάδα». Εκεί άνοιξε ένας δίαυλος επικοινωνίας με το Υπουργείο Υγείας, και γι αυτό ευχαριστούμε επίσης την ψυχολόγο και γραμματέα τότε του Υφυπουργού Υγεία κυρίου Κωνσταντόπουλου, κυρία Γιωργία Σιδέρη, που ευαισθητοποιήθηκε στο αίτημά μας. Σημαντική, καθοριστική θα λέγαμε ήταν η συμβολή και της ψυχολόγου κυρίας Σταθακοπούλου που διαδέχτηκε την κυρία Σιδέρη, η οποία με την καλοσύνη και την ευαισθησία της επικοινώνησε με το Χρήστο, άκουσε τα «θέλω» του, συνέδραμε τον αγώνα μας και ακόμα αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα για περαιτέρω βοήθεια.
Κυρίως ευχαριστούμε τον Υφυπουργό Υγείας κύριο Κωνσταντόπουλο που μας έδειξε ότι η πολιτική δεν είναι άψυχη και στυγνή.
Επίσης ευχαριστούμε τον τοπικό τύπο της Θεσσαλίας που στήριξαν την προσπάθειά μας, μας ενίσχυσαν ηθικά, πρόβαλλαν τη δράση μας και συνέβαλλαν σημαντικά στην ευαισθητοποίηση του κοινού.
Σημαντική ήταν και η στήριξη που μας παρείχε και η Διευθύντρια του σχολείου μας κυρία Ε. Αμουτζοπούλου, καθώς και σύλλογος διδασκόντων του σχολείου μας, καθηγητές μας στη δράση μας αυτή, αλλά και οι υπεύθυνες της Αγωγής Υγείας Της Β/θμιας , η κυρία Βούλα Σχορετσανίτου και η κυρία Αγάπη Κουτσοκώστα
Αφήσαμε για το τέλος τις ευχαριστίες μας για ανώνυμους συμπαραστάτες μας στον κοινό αυτό αγώνα, όπως μια κυρία, υπάλληλο στη Νομαρχία Βόλου η οποία ήρθε στο σχολείο μας, μας γνώρισε αλλά με κανένα τρόπο δεν μας αποκάλυψε την πραγματική της ταυτότητα από υπερβολική σεμνότητα. Μας είπε μάλιστα πως οι συνάδελφοί της κάθε μήνα θα βάζουν σε έναν κουμπαρά ένα μικρό ποσό για να το στέλνουν στο φίλο μας το Χρήστο. Επίσης μια άλλη κυρία από την Κοζάνη επικοινώνησε κι αυτή ανώνυμα, ζήτησε το λογαριασμό του Χρήστου και κατέθεσε ένα σεβαστό ποσό στο όνομά του.
΄Ετσι όλα πήραν το δρόμο τους. Σήμερα ο Χρήστος χάρη στην ευαισθητοποίηση όλων μας χαίρεται περισσότερο την καθημερινότητά του παρά τη δυσκολία της κατάστασής του. Κι ο Χρήστος δεν είναι ο μοναδικός, δυστυχώς. Το 1/10 του ελληνικού πληθυσμού τουλάχιστον βιώνει την αναπηρία. Για όλους αυτούς δεν μπορεί να βρίσκεται πάντα ένα Γυμνάσιο για να κάνει την αρχή. Εμείς κάναμε απλά μια πράξη για την οποία θα νιώθουμε υπερήφανοι σε όλη μας τη ζωή. Εσείς που έχετε τα μέσα οφείλετε να παράσχετε κάθε δυνατή βοήθεια στα άτομα που αναζητούν την κοινωνική πρόνοια όχι ως επαιτεία αλλά ως δικαίωμά τους εφόσον είναι πολίτες αυτής της χώρας. Από τη μέρα που δημοσιοποιήσαμε την κατάσταση με το Χρήστο δεχτήκαμε πολλά τηλεφωνήματα, πολλά ευχαριστήρια και επαίνους για την πράξη μας. ΄Ολα αυτά όμως δε θα έχουν καμιά αξία αν δε βρουν συνεχιστές. ΄Όλα αυτά θα αποτελούν ανούσια θεωρία αν οι πολιτικοί μας δεν μεριμνούν για τις «καλύτερες» μέρες όλων των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις και στεγανά.
Τώρα μπορούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη ισχυρότεροι από μας άνθρωποι που νοιάζονται για τους ανθρώπους σαν άτομα και όχι σαν οικονομικούς πόρους& πολιτικοί που νιώθουν την αδικία γύρω τους και προτίθενται να κάνουν κάτι για να αλλάξουν οι πρωτόγονες προκαταλήψεις απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό& δημοσιογράφοι, άνθρωποι που δεν ξεχνούν ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι και έτσι μας δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος …
Μαθητές πια της πρώτης Λυκείου χωριστήκαμε … Αλλάξαμε σχολεία, τάξεις, ίσως και παρέες … Όλοι μας όμως έχουμε κρατήσει βαθιά μέσα μας όλα όσα μάθαμε μέσα από την προσπάθεια να βοηθήσουμε έναν φίλο … Μας ενώνει η ικανοποίηση που μας πρόσφερε η δικαίωση αυτής της προσπάθειας με τη δική σας συμβολή και η ανάγκη να σας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ..!
Σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την βοήθειά σας και σας ευχόμαστε να έχετε πάντα επιτυχίες και πάνω απ’ όλα υγεία κι ευτυχία!
Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!
Με εκτίμηση και πολλές ευχαριστίες,
* Οι (περσινοί) μαθητές του τμήματος Γ2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου:
Αφροδίτη Παβέλη, Σουρμενίδη Κυριακή, Μητρούλης Δημήτρης, Μαλαμίδης Χρήστος, Πανταζόπουλος Γιώργος, Μπασδάνης Δημήτρης, Χιώτης Δημήτρης, Λίτσα Νεμπία, Βεντήστα Κωνσταντίνα, Ιωσηφίδου Λίνα, Κυριακιδέλης Μανόλης, Παπαθωμά ΄Ελενα, Τσιακαλάκης ΄Αρης, Κουτσοσπύρου Κωνσταντίνα, Μπoυσινάκης Θανάσης, Μπακρατσάς Μίλτος, Παϊτέρης Νίκος, Λιάπη Κλεονίκη, Τσίτσι Νικολίν, Χριστοδούλου Χρύσα.
* Ο υπεύθυνος καθηγητής,
Διονύσης Λεϊμονής(φιλόλογος)
—————————————————————
Ο Χρήστος που αναφέρουν τα παιδιά είναι ο φίλος http://chrisxx.com/
4 σχόλια:
Το θέμα της διαφορετικότητας με έχει απασχολήσει και εμένα πολύ όλα αυτά τα χρόνια και προσπαθώ να βρω τον Μίτο της Αριάδνης για το θέμα αυτό, βλέποντας τη κοινωνία που ζούμε να διαθέτει τεράστιες ανοχές σε άλλα θέματα και μηδενικές αντοχές στο να αντιμετωπίσει το θέμα της διαφορετικότητας, ό,τι και αν σημαίνει αυτό στον καθένα μας.
Μου είπε κάποτε ένας δάσκαλός μου στην αυτογνωσία, ότι όπως τα δάκτυλα του χεριού μας δεν είναι ίδια, έτσι είναι και οι άνθρωποι, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάθε ένα δάκτυλο δεν έχει την αξία του.
Μου έμεινε αυτό το λεχθέν, το κράτησα για να το θυμάμαι όταν φουντώνω ενάντια στο ρατσισμό του κόσμου γύρω μας. Αυτό Σάκη μου έχω να πω γι' αυτό που γράφεις σήμερα.
Φιλιά, Μαριαλένα
Πολύ σωστό αυτό που έχει πεί ο δάσκαλος. Το έχω ακούσει και εγώ και είναι μεγάλη αλήθεια.
Είναι πολύ σημαντικό να λες μεγάλες κουβέντες απλά αλλά με σημαντικό εμπεριέχον μήνυμα!
μπορεί να το περάσεις σε ένα μικρό παιδί μέχρι σε ένα μεγάλο παιδί (ηπερήλικα).
Ιδιον επίσης των μεγάλων Μυστών, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν μικρές ανθρώπινες ιστορίες (παραβολές)
Ημουνα σίγουρος ότι σε έχει απασχολήσει και εσένα Μαριαλένα μου και χαίρομαι που αυτο που έκθεσα εδώ, τουλάχιστον μπορεί να πιάσει τόπο στους admin αλλά και στους επισκέπτες.
Τα φιλία μου επίσης και την θερμή καλήμέρα μου
Ναι κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί από τους περισσότερους ανθρώπους. Οι λόγοι μπορεί να έχουν να κάνουν είτε με κάτι το οργανικό (σωματική αναπηρία), είτε με κάτι που αφορά τον ψυχισμό τους. Αυτή η διαφορετικότητα, που έχουν, πρέπει να γίνεται αιτία για να απομονώνονται, ή απεναντίας, αφορμή για παροχή βοήθειας, στα πλαίσια της ανθρωπιάς; Όταν αυτή η ιδιαιτερότητα, γίνεται αφορμή, για να τους απομονώσουν αυτούς τους ανθρώπους, τότε, αρχίζει να υφίσταται ρατσισμός. Δεν τους επιτρέπεται η ίση συμμετοχή και οι ίσες ευκαιρίες στην εργασία και στην κοινωνία. Τι είναι όμως αυτό, που κάνει κάποιους να είναι αρνητικοί απέναντι σε ανθρώπους με κάποια ιδιαιτερότητα; Είναι η άγνοια που δημιουργεί φόβο. Είναι η έλλειψη ενημέρωση που δημιουργεί άγνοια. Είναι και μια νοοτροπία που δημιουργείται από τα μειωμένα αντανακλαστικά της κοινωνίας, απέναντι σε άτομα που ανήκουν σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Οι χρήστες ψυχιατρικών υπηρεσιών, υπάρχουν φορές που τόσο από κάποια μέσα ενημέρωσης, όσο και από τον έντυπο τύπο, προβάλλονται ως επικίνδυνοι. Προβάλλονται συχνά με μεγάλες δόσεις υπερβολής πτυχές αρνητικές και όχι θετικές αυτών των ανθρώπων. Ανθρώπων. Κάποιοι ξεχνάνε ότι πρόκειται για ανθρώπους, που κάποιοι από αυτούς λόγω της κατάστασής τους, δε μπορούν να υπερασπιστούν επαρκώς το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Κάποιοι ξενώνες στα πλαίσια της αποασυλοποίησης και της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, δε γίνανε δεκτοί σε περιοχές της Ελλάδας. Δε θέλανε οι κάτοικοι των περιοχών να είναι εκεί οι ξενώνες, γιατί θα μειωνόταν η αξία των κτισμάτων τους. Έτσι προτίμησαν να μειώσουν την αξία των ανθρώπων που είχαν ανάγκη την κοινωνική επανένταξη...Όταν φίλοι μου, καταλάβουμε πόσο οι ψυχές αυτών των ανθρώπων έχουν αγάπη μέσα τους, τότε θα μπορέσουμε να τους αγκαλιάσουμε. Για να το καταλάβουμε όμως αυτό θα πρέπει να είμαστε θετικοί και όχι αρνητικοί απέναντι σε αυτούς τους συνανθρώπους μας.
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr
Agorafoviagr
Πολύ ωραία το ανάλυσες!
Κρατάμε την άγνοια που δημιουργεί τον φόβο πρώτον και δεύτερον το ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που απλά βιώνουν μία ιδιαίτερη κατάσταση που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους άλους είτε αυτό είναι εμφανές δλδ σωματικό είτε κρυφό όπως ψυχικό πνευματικό ή κάποια άλλη ασθένεια που δεν φάινεται με την πρώτη, πχ Σκλήρυνση κατά πλάκας.
Την αγάπη μου και από μένα
Δημοσίευση σχολίου