Ο Μικρός Τυμπανιστής

Τα Χριστούγεννα έφτασαν και φέτος... Έξω το κρύο τσουχτερό, τα σπίτια φωτισμένα με τα λαμπιόνια που κάνουν το σκοτάδι να παίρνει άλλην όψη. Το πρωί κάποια παιδάκια είπαν τα κάλαντα στη πόρτα, για το καλό. Το ίδιο κάναμε και εμείς μαθητές του Δημοτικού, με το τριγωνάκι στα χέρια να λέμε τα κάλαντα στη γειτονιά, για ένα δεκάρικο, εικοσάρικο ή πενηντάρικο που ήταν μεγάλη υπόθεση στα παιδικά μάτια τότε.

Το δέντρο στο σπίτι ήταν στολισμένο, η ανυπομονεσία για να πάρεις τα δώρα που ζήτησες μεγάλη, μετρούσες αντίστροφα τις μέρες για να έλθει η νονά, ή να σου δώσει μια μεγάλη τσάντα με καλούδια η υπηρεσία του πατέρα σου. Παπούδες, γιαγιάδες, πάντα μακριά, οι γιορτές ήταν πάντοτε καθαρά υπόθεση του σπιτιού και μόνο. Τα σχολειά έκλειναν και εσύ περνούσες τις μέρες και τις νύχτες σου κάτω από το δεντράκι στο σαλόνι, όπου έβλεπες τα στολίδια να παίρνουν μορφή και ο φουσκωτός αγιοβασίλης με το ελαφάκι να πηγαίνει σε όλον τον κόσμο και συ να τον ακουλουθείς με την φαντασία σου.

Βόλτα στα πολυκαταστήματα με τους στολισμούς και τα χωριά του Αη Βασίλη, όπου έχεις φωτογραφία αγκαλιά με τον κυριούλη, φορώντας ένα γκρίζο μάλλινο φορεματάκι που σε τσίμπαγε και παπουτσάκια Kickers από του Μούγιερ στην Σταδίου. Εδύ δεν δείχνεις να χαίρεσαι μέσα στην τόση βαβούρα, μα για έναν παράξενο λόγο οι μεγάλοι που σε βάζουν να φωτογραφηθείς, έτσι πιστεύουν.

Βλέπεις μίκυ μάους στην τηλεόραση, τα παραμύθια του Disney και χάνεσαι στη μαγεία τους. Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε πιάνει ένα περίεργο συναίσθημα, "πάει ο παλιός ο χρόνος", αναδρομή στα γεγονότα στην τηλεόραση, όλο σκοτωμοί και πόλεμοι και θάνατοι. Καλό να θυμούνται δεν βλέπεις. Η αλλαγή του χρόνου πλησιάζει, το καθιερωμένο φιλί και ευχές για την καινούργια χρονιά και μετά κάποτε παιχνίδια με την τράπουλα, αν υπήρχε παρέα ή εκπομπές στην τηλεόραση και ο πρώτος διαπληκτισμός του χρόνου ανάμεσα στους μεγάλους. Θλίψη, βουρκώνεις γιατί τα Χριστούγεννα τα δικά σου δεν είναι έτσι, έχουν λαμπάκια και φάτνη, στολίδια από ξύλο και τα δώρα που περιμένεις να έλθουν. Δεν έχουν κακία, μικρότητα, κομπλεξισμό, απωθημένα, μα για έναν περίεργο λόγο, έχουν πολλή μελαγχολία από ένα σημείο και έπειτα όπως μεγαλώνεις. Ο μπαμπάς δεν θέλει να στολίζουμε δέντρο πια, δεν του αρέσει, η μαμά βάζει στολίδια στο σπίτι για να φαίνεται ωραίο, εσύ πια παύεις να συμμετέχεις στη διαδικασία γιατί σε πονάει που δεν είναι τα Χριστούγεννα που θέλεις.

Και φέτος υποψιάζεσαι ότι θα είναι μια από τα ίδια, αλλά στο δωμάτιο που έχεις το γραφειάκι σου με τον υπολογιστή και γράφεις, μπήκε πάνω σε ένα έπιπλο ένα μικρό δεντράκι μέχρι 50 εκατοστά, που είναι στολισμένο με δωράκια και βρήκες και λαμπάκια να του βάλεις για να γίνει ένα κανονικό Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. Και κάθε βράδυ, φωτίζεται στο δωμάτιο που κάθεσαι και το δεντράκι αυτό είναι το δικό σου Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, δίπλα στα κεράκια και τα λούτρινα κουκλάκια. Και χαμογελάς κάθε φορά που ανάβουν τα φωτάκια του, γιατί φέτος έχεις ένα στολισμένο δέντρο να σου κάνει παρέα και να σου θυμίζει ότι τα Χριστούγεννα που λαχταράς, είναι μπροστά σου...



Αφιερωμένο: Ο Μικρός Τυμπανιστής-The Little Drummer Boy

The_Little_Drummer Boy - Boney M

Χρόνια Πολλά σε όλους!