Η Θάλασσα και Εγώ

6-Δεκ-2006 (παλιό ποστ του Σταυραετού)

Λίγο η μέρα του Αη Νικόλα σήμερα, λίγο οι όμορφες αναφορές στα blog τους της Θαλασσομπερδεμένης και της Καπετάνισσας, νομίζω ότι πρέπει να πω και εγώ κάτι για τον τόπο μου και τη σχέση μου με τη θάλασσα.

Νότια Εύβοια.Σχεδόν απέναντι από την Νέα Μάκρη και την Πεντέλη. Το χωριό μου έχει το παράξενο όνομα Ζάρκα ή Ζάρακες ή αρχαιστί Ζάρητρα. Βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Κάρυστο κατα μη΄κος μιάς λοφογραμμής που βλέπει και τις δύο θάλασσες, Β.Α το Αιγαίο και Ν.Δ τον Νότιο Ευβοικό και την νύχτα πίσω από τον ορεινό όγκο της Πεντέλης τα φώτα της Αθήνας να αντανακλούν στον ουρανό. Υψόμετρο 150-170 μέτρα. Οπως όμως έχει αναλύσει κατα καιρούς το Αετόπουλο, ο τόπος αυτός βρίσκεται ακριβώς πάνω στον δίαυλο Β.Α ρεύματος ψυχρής καθόδου, από το Βορρά και την Μαύρη Θάλασσα, που ενώνει την γραμμή Κωνσταντινόυπολη, Δαρδανέλια, Σκύρο και ...Ζάρκα. Είναι ένας αεροδιάδρομος που αν δεν υπήρχε η Πεντέλη θα χτύπαγε και την πρωτέυουσα σε περιόδους ψυχρής καθόδου με χιόνια. Αυτή ακριβώς η εισβολή είναι που χτυπάει και τον κεντρικό ορεινό όγκο της Διρφεως λίγο βορειότερα και που τον ασπρίζει πολύ νωρίτερα από το Πήλιο, που βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος αρκετά υψηλότερα .
Γιατί αναφέρω όλα αυτά? Μα γιατί ο καιρός είναι άμεσα συνυφασμένος με την θάλασσα και ειδικότερα με το Αιγαίο, με αυτή την παραλία, την παραλία του χωριού μου.

Από εδώ θυμάμαι ξεκινούσε ο πατέρας μου με φίλους βράδυα να ρίξουν τα δίχτυα ή τα παραγάδια και τα ψάρια δεν προλαβαίνανε να φτάσουν στο σπίτι. Γινόταν το σχετικό ψαροτσιμπούσι στο μοναδικό ψαροταβερνάκι τότε του Καπετάν Δημήτρη (που τώρα το έχουν ο γυιός του Νίκος και τα παιδιά του-χρόνια του πολλά μέρα που'ναι).
Ο μόνος ίσως καπετάνιος που ανοιγόταν για καθετή χρόνια ολόκληρα με την ξύλινη βαρκόυλα του χωρίς να ξέρει να κολυμπάει. Ας τον έχει ο Θεός καλά έκει κοντά του που βρίσκεται.

Από εδώ μπορείς να δείς σχετικά εύκολα την Σκύρο (όπως στην φωτογραφία), όταν ο καιρός έχει φρεσκάρει (μετά από επίμονους Νοτιάδες και βροχές, αλλά και την αναζωογόνηση του Βοριά).
Σ'αυτή την παραλία πρωτοέμαθα μικρός να επιπλέω, και αργότερα έγινα κολυμβητής παντός καιρού κολυμπώντας με τις ώρες, εξερευνώντας τον πλούσιο βυθό από την επιφάνεια, ώσπου τα χέρια μου κατσιάζανε και άρχισαν να μουδίαζουν. Θυμάμαι που οι άλλοι έλεγαν στον πατέρα μου:
-Που αφήνεις το παιδί τόσες ώρες μόνο του μέσα στο νέρο?! ή
-Καλά δεν φοβάσαι? Εχει τόσο κύμα!
(είμαι σίγουρος οτο φοβόταν εκεί παίζοντας τάβλι ή κολτσίνα στο ταβερνάκι, το ένα του μάτι παρακολουθούσε διαρκώς το μικρό κεφαλάκι πάνω στους αφρούς, απο την μιά να χάνεται και την άλλη να εμφανίζεται στην κορφή της αντάρας λίγο πριν ξεσπασει πάνω στα βότσαλα).
Τους φαινόταν βλέπετε τόσο παράξενο, ένα παιδί ΑμεΑ, να παλέυει τόσες ώρες με το υγρό στοιχείο χωρίς να κουράζεται!
Εκεί ακριβώς ήταν το μυστικό! Γιατί δεν επρόκειτο περι πάλης αλλά περί ολικής απελευθέρωσης. Απόλυτη συμφιλίωση με το νερό και η μοναδική άισθηση του να αφήνεσαι να επιπλευσεις χωρίς φόβο , να αφήνεσαι στο πηγαινέλα των κυμάτων, να αφήνεσαι από την κορυφή του αφρισμένου βουνού και την άλλη στιγμή σχεδόν να ακουμπάς τα βότσαλα του βυθού.
(ακριβώς όπως η φώκια που δυσκολέυεται τόσο στην ξηρά αλλά γλιστράει με τόση χάρη στο νερό).

Πέρασαν τα χρόνια, και εγώ εκεί στο ίδιο ανακαινισμένο πιά ταβερνάκι, πιστός προσκυνητής της θάλασσας, να με ηρεμεί, να πάιζω εγώ το ταβλάκι μου πιά με την αετίνα μου και με φίλους, να αναπολούμε τα ωραία χρόνια της νιότης.
Ο πατέρας δεν είναι πια δυνατός να με σηκώσει για να πέσω στο νερό, και η άγρια θάλασσα έχει κάνει την παραλία δύσκολη να την πλησιάσει το καροτσάκι. Εμένα όμως μου αρκεί να βλέπω την παραλία της ζωής μου, να την ακούω και να τη μυρίζω αχόρταγα. Μου έδωσε τόσα πολλά στα μικράτα μου! θα ήταν απληστία να ζητάω κι άλλα. Μου αρκεί να μου ψιθυρίζει στα σκοτάδια που καθόμαστε, κάπου εκεί στο βάθος να την ακούω να μου λέει:

....Θυμάσαι τα παιχνίδια μας?