Αυταπάτες

Σ αυτό το λιμάνι πάντα μένω
ακίνητη….
κοιτώ τα πλοία, είναι γεμάτα τα αμπάρια τους
ελπίδες, όνειρα τσαλακωμένα

Ιαχές στο έρεβος της νύχτας, οι ανέφικτες επιθυμίες μου
μ αγκαλιάζουν σαν την αγράμπελη
στο διάζωμα αρχαίου ναού ερειπωμένου

στου μύθου τον γαλάζιο τον αχό, σου έκλεψα την φράση την έκανα
κείμενο, ποίημα, λυρικό
Μην μ’ αφήσεις μόνη να σε περιμένω
φοβάμαι τις σκιές πίσω από τις βαριές κουρτίνες
των ανήλιαγων δωματίων στα ξενοδοχεία της αγανάκτησης..

Πίσω από τα κλειστά παράθυρα εφορμούν τα ξωτικά
με κοιτούν ειρωνικά από τις γρίλιες
ξεδιάντροπα ,προβάλλουν …..με κυκλώνουν ζητούν να με ταπεινώσουν
Βγαίνουν οι ερινύες με τα μάτια μια απειλή, με σφιγμένα πρόσωπα
Φοβάμαι…

Από τους τοίχους της ταπετσαρίας μαραμένα πέφτουν τα μπουκέτα, χλωμά στο μισοσκόταδο, χάνουν τα πέταλα τους, την στιλπνάδα τους
λυπημένα ξεψυχούν σχηματίζοντας κύκλους αιμάτινους στο πάτωμα

αιωρείται η σκόνη λαμπυρίζοντας γύρω από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα που κλεφτά εισέβαλε σαν σφαίρα το δωμάτιο
γεμίζει με σκιές την απουσία σου….έλα για λίγο να μ αγκαλιάσεις
την αυταπάτη ποθώ να νιώσω…
το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο..
Ελπίδα..