Παράξενο όνομα οι "Ανώνυμοι Μελαγχολικοί". Τι να σήμαινε άραγε, τι να αντιπροσώπευε? Ξεκινήσαμε πέντε άτομα, να γράφουμε, να εκφραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να εξομολογούμαστε. Από τη παλιά φρουρά, είμαστε ακόμα εδώ, η Μαριώ και η γράφουσα. Το κρατήσαμε ζωντανό το εγχείρημά μας, εν μέσω χειμώνα 2006 και αποχωρήσεων κάποιων αρχικών μελών, ενώ στη συντροφιά μας είχε έλθει η Παναγιώτα μας και ο Χρήστος ο Απ' Αλλού... Το κρατήσαμε με κάθε μια δημοσίευση που γράφονταν για να πει κάτι και να εκφράσει αυτό που νιώθαμε, μέσα από φωτογραφίες, μουσικές και λέξεις!
Και αυτό το εγχείρημά μας, δεν έσβησε σε πείσμα των καιρών και της επιθυμίας μας. Ήλθαν το 2007 στη παρέα μας, ο Τσότσος και η Άννυ, περιβαλλοντικά ανήσυχοι άνθρωποι, ο Σταυραετός ο Σάκης που πετάει πάνω και μέσα στη σελίδα μας από τότε, ο Χρήστος, η Φαραόνα, το Τέταρτο Κουτάβι και ο αδελφός του ο Enikolo, ο e-samurai και γίναμε από τρεις, ακόμα περισσότεροι συνοδοιπόροι που προσθέταμε στη σελίδα αυτή τη προσωπική μας πινελιά.
Χαρά μεγάλη που μια τόσο ιδιαίτερη και απροσποίητη σελίδα, που δεν έχει να αποδείξει τίποτε σε κανέναν και για τίποτα, γεμίζει με συνιστολόγους που θέλουν να καταθέσουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, χωρίς φόβο, προκατάληψη και εμπάθεια. Εχουμε αρχές που τηρούμε ανάμεσά μας. Σεβόμαστε και δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός μας, αγκαλιάζουμε τα νέα μέλη μας και γελάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, προβληματιζόμαστε, αποδοκιμάζουμε και επιδοκιμάζουμε κάθε τι που μας απασχολεί και το μοιραζόμαστε.
Η κομματική τοποθέτηση του καθενός μας δεν μας αφορά, μιας και η αιώνια διχόνια που έκανε τους Έλληνες να χωρίζονται σε κομματικά στρατόπεδα, δεν είναι ζητούμενό μας. Ούτε και ο φανατισμός και η επιθετική έκφραση είναι αποδεκτά. Λειτουργούμε μέσα από την ανοχή και το περιθώριο να εκφράζεται ο καθένας μας ελεύθερα και δημοκρατικά.
Θίγουμε θέματα προσωπικά μα και παναθρώπινα, κάναμε γνωστές τις προκλήσεις των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα, αγγίξαμε τις ψυχικές παθήσεις, εξομολογηθήκαμε έρωτες ανεκπλήρωτους και ταξίδια μακρινά, τραγουδήσαμε σκοπούς αγαπημένους και διαβάσαμε με συγκίνηση τις εμπνεύσεις του καθενός μας. Γράψαμε ποιήματα, άρθρα, δοκίμια, εντυπώσεις, κριτική, όνειρα και εφιάλτες. Μονολόγους ή διαλόγους. Αφυπνιστήκαμε για τα παιδιά σε κίνδυνο, σε φτώχεια, τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται.
Και τώρα μια νέα γενιά ανθρώπων μας πλαισιώνει, νέοι μπλόγκερς που οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, τους ώθησαν να γίνουν μέλη μας. Παλιοί και νέοι μαζί συνεχίζουμε να πορευόμαστε με την ίδια ζέση, με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουμε μέχρι και σήμερα.
Προσωπικά όταν η Μαριώ, η Παναγιώτα και εγώ κρατούσαμε το νεαρό τότε μπλογκ μας ζωντανό, είχα βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, να μην το αφήσω να σβήσει, ό,τι και να γίνει... Αυτό το πείσμα, αυτή η διάθεση έφτασε να έχει σήμερα 30 μέλη και κοντά 30 αναγνώστες που μέρα με τη μέρα πληθαίνουν και μας τιμούν με την παρουσία τους.
Θα χαρώ ιδιαίτερα αν έλθει η στιγμή να προταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ομαδικά μπλογκς της Ελληνικής Μπλογκόσφαιρας. Όχι γιατί είμαστε δήθεν και ψώνια και θέλουμε να γίνουμε διάσημοι μέσα από την αυτοπροβολή μας, όχι, αλλά γιατί αυτό που κάνουμε εκφράζει εμάς πρώτα και μετά τους αναγνώστες μας, όντας μια μεγάλη συντροφιά, που γράφει και συζητά σαν να είναι μέλη μιας ωραίας παρέας. Αυτό το στοίχημα πραγματικά άξιζε τελικά... και όσοι πιστοί προσέλθετε, αν είστε άνθρωποι με ευαισθησίες και άποψη, είστε ευπρόσδεκτοι!
Marialena, 15/1/2009
3 σχόλια:
Μαριαλένα μας,
με τα όμορφα σου λόγια τίμησες αυτήν την παρέα που σιγά σιγά μεγάλωσε και έδωσε χρώματα και αρώματα στην σελίδα των Α.Μ.
Προσωπικά θα ζητήσω σαν χάρη από όλη την συντροφιά να συζητήσουμε το τι μας ώθησε να συμπορευθούμε σε τούτη την σελίδα και αρχίζω πρώτη να λέω...
...πως όταν την βρήκα έψαχνα για την CRF.
H αγαπημένη μου Λούλα έφυγε για τους ουρανούς των Γάτων αλλά εδώ έκανα άγνωστους φίλους που αργότερα μερικοί έγιναν γνωστοί και αγαπημένοι.
Θα δώσω την σκυτάλη στον αγαπημένο μας Σταυραετό να μας πει πως "τρύπωσε" στο σπιτάκι των Α.Μ. και αυτός με την σειρά του θα καλέσει τον επόμενο συνταξιδιώτη.
Ετσι ίσως μπορούμε να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας.
Θα παρακαλέσω τα μέλη της "οικογενείας μας" να μην αναρτήσουν νέες σελίδες μέχρι ο καθένας μας να κάνει την...εξομολογηση του.
Με την αγάπη μου και τους χαιρετισμούς μου σε όλους τους Α.Μ.
Μαριαλένα μου τον όρκο τον κράτησες και τον έκανες πράξη...
Παναγιώτα μου, πολύ ωραία ιδέα, ελπίζω να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι σε αυτή τη καταγραφή μας...
Καλή συνέχεια λοιπόν και περιμένουμε τη συνέχεια από τον αγαπητό μας Σάκη, τον Σταυραετό της συντροφιάς μας!
Νάμαι λοιπόν!
Μαρλέν πάλι αιφνιδίασες με τον μοναδικό σου τρόπο καλή μου ψυχή.
Παναγιώτα με τιμάς που πρωτα μου πετάς τη σκυτάλη.
αλλά πρώτα απ'όλους με τίμησε η Μαριαλένα τότε που οι Ανώνυμοι ήταν μιά μικρή ομάδα κάτω των 10 ατόμων και με αιφνιδίασε, όταν έπεσα πάνω στο προσωπικό της μπλογκ, νεοστραβάδι νεογνός μπλογκερ και εγώ και έψαχνα να διαβάσω άλλους να δείξω και εγώ ότι ξέρω να πετάω και να αυξήσω λίγο την επισκεψιμότητα στην αετοφωλιά μου. Στην πορεία βέβαια κατάλαβα ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός ενος συνειδητοποιημένου μπλογκερ. Γιάτι αν γίνει εμμονή και αυτοσκοπός τοτε θυμίζει πολύ τον αγώνα και την αγωνία για τηλεθέαση με τα άθλια αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε.
Τέλος πάντων και για να μη ξεφέυγω, πέφτω πάνω στο όμορφο μπλογκ της οικοδέσποινας Μαρλέν και μου αρέσει η απλότητα η αμεσότητα και η ανθρωπιά του. Μου αρέσει και ο ολίγον αυτοσαρκασμός (προσόν για μένα) αλλά και η ιδιαιτερότητά της. Λέω ήρθα εδώ και θα ξανάρθω.
Δεν προλαβαίνω να το πω και αμέσως μετά, σχεδόν ακαριαία σε μπλογκοχρόνο μετρώντας, παίρνω πρόσκληση να συμμετάσχω σε κοινό ιστολόγιο.
Μπαίνω να διαβασω περι τίνος επρόκειτο και σαγηνέυομαι από τον μυστηριακό τίτλο του που περιέχει και λίγο από ποίηση αυτοκριτική και ειλικρίνεια και εσωστρέφεια.
Τι να πώ παιδιά.
Χαίρομαι πραγματικά που διατηρούμε τον χαρακτήρα μας σαν ιστότοπος και την ζωντάνια μας. Δεν με ενδιαφέρει αν θα μας ψηφίσουν σαν το καλύτερο ή το χειρότερο μπλογκ. Εγώ νοιώθω εδώ παρών και μου αρέσει και έχω την μικρή μου υποχρέωση να συμμετέχω και να μοιράζομαι και να συμπασχω μαζί σας. Αλλά και να χαίρομαι. Και εύχομαι οι χαρές να είναι περισσότερες από τις λυ΄πες.
Θεωρώ επιτυχία ότι δεν είμαστε άγνωστοι μερικοί από εμάς ,αφού έχουμε συναντηθεί και στην πραγματική ζωή και έχουμε περάσει καταπληκτικά. Θέλω να γνωριστούμε και με τους καινούργιους. Γιά όσους είναι εκτρός Αθήνας ,είναι ,και το έχω κάνει πρόταση στο Μαρλενάκι, μιά καλή αφορμή οι Αθηνάιοι να οργανώσουν έξοδο και να έχουμε ακόμα πιό καταπληκτικές στιγμές¨-)
Ευχαριστώ όλους για την ευαισθητοποίηση και την φωνή που έχουν οι Α.Μ για τα ζητήματα των ΑμεΑ και των άλλων ιδιάιτερων ομάδων .
Θεωρώ σαν ΑμεΑ τους Α.Μ μία από τις διαδικτυακές φωνές, πάνω στον τομέα αυτό. οσο μεγαλώνουν με αυτόν τον τρόπο τόσο πιστεύω η φωνή αυτή θα γίνεται δυνατότερη.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ και πάλι.
Αποδεικνύτεται ότι μπορούν να υπάρξουν ειλικρινείς φιλίες και με αυτόν τον τρόπο. Φιλίες που θα διαρκέσουν.
Δεν θέλω να δώσω σκυτάλη.
ας την πάρει με χαρά όποιος διαβάσει πρώτος.
(Αυτή η στάση που έκανες Μαριαλένα στους Α.Μ με αυτόν τον τρόπο ήταν για μιά ανάσα ξεκούρασης για να συνεχίσουμε πιό δυνατά. Το χρειαζόμασταν. Φιλιά !!!ΧΧΧ¨-))
Δημοσίευση σχολίου