Σαν σκιές ακουμπάμε τα σώματα των άλλων, τα διαπερνούμε σαν μαχαιριές, σαν φαντάσματα διασταυρωνόμαστε, άϋλα, απολύτως διαφανή, ανύπαρκτα στο φως, αραχνοΰφαντα φορέματα ψυχών, πλάσματα διεσταλμένης φαντασίας, σώματα μεταξωτά μαγνάδια.Ζω μέσα στο μυαλό μου.
Ολοι ζούμε μέσα στο μυαλό μας,
εγώ όμως το γνωρίζω καλά
ότι το μυαλό μου
είναι η κατοικία μου.
4 σχόλια:
'Ομορφα λόγια. 'Ομορφη εικόνα! Πώς έγινε η εικόνα; Γραφικό υποθέτω...
κάποτε στο μυαλό μου κατοικούσε άλλος, λάθος αλλά το ευχαριστήθηκα
Καλημέρα!
Έπαιρνες τουλάχιστον κανένα νοίκι Μαριώ;;;;
Σοβαρά τώρα, Μαρίνα, μού θύμισε το γραπτό σου τον homunculus. Ο homunculus (ανθρωπάκος) είναι όπως πολύ πιθανόν ξέρεις καλά η (ψευδής)εικόνα ότι "ΕΜΕΙΣ" κατοικούμε μέσα στο κεφάλι μας και από εκεί παρατηρούμε τον κόσμο. Και είναι ψευδής, γιατί φυσικά "ΕΜΕΙΣ" είμαστε ολόκληρό μας το σώμα, και δεν "κατευθύνουμε" με κάποιον τρόπο το σώμα, όπως ο πιλότος το αεροπλάνο, όπως υπονοεί η "εντύπωση" του Homunculus.
Η εικόνα εξαιρετική και πολύ πρωτότυπη!
Καλημέρες ξανά σε όλες και όλους, ηλιόλουστες
o μόνιμος φόβος-εφιάλτης μου: μήπως χάσω τον έλεγχο του μυαλού μου :/
Δημοσίευση σχολίου