Δεν είμαι σίγουρη αν ανήκω εδώ.
Αυτός είναι ο προβληματισμός μου για σήμερα.
Δεν είμαι μελαγχολικός τύπος και όποτε νοιώσω έτσι θα είναι για σύντομο διάστημα,
κάτι θα βρω και θα συνέρθω, είναι και τα παιδιά μου που δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια για μελαγχολίες.
Όποιος έχει παιδιά στο σπίτι να φροντίσει δεν έχει την πολυτέλεια να απομονωθεί, θυμάμαι κάποιες πολύ δύσκολες στιγμές στην ζωή μου έψαχνα να βρω ένα μέρος να κλάψω με την ησυχία μου και δεν υπήρχε, έτσι δεν έκλαιγα...
Μετά όταν η ανάγκη να εκτονωθώ έγινε τεράστια όταν δεν μπορούσα να φύγω από το σπίτι για μια μακρινή βόλτα με το αυτοκίνητο, έμπαινα στην τουαλέτα για μπάνιο...
Λίγες ήταν οι φορές που με είδαν να κλαίω.
Είναι και κάτι άλλο, δεν μου κάνει καλό να θυμάμαι κάποια πράγματα, όποτε τα λέω τα φορτώνομαι για κάποιες ώρες ή και μέρες.
Από την άλλη όμως θέλω να ανήκω κάπου, θέλω να μιλάω ή να γράφω, να μοιράζομαι.
Ανήκω ή όχι? Μια μικρή βοήθεια θα την εκτιμούσα πολύ.
Καλημέρες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
Μάριε καλημέρα! Δεν είναι ανάγκη να ανήκεις κάπου που η ταμπέλα καθορίζει τάσεις και συμπεριφορές. Ανήκεις πρώτιστα στον εαυτό σου, όποιος και αν είναι αυτός. Όμως, αν η ανάγκη σου είναι να εκφραστείς και να μοιραστείς, τότε ήρθες σε μια σελίδα που είναι φιλόξενη και αρκούντως ευαίσθητη, τι καλύτερο απ' αυτό! Να εκφράζεσαι και να χαμογελάς, αυτά τα λίγα από μένα, καλή συνέχεια, Μαριαλένα
καλημέρες Μαριαλένα. Ευχαριστώ πολύ
το όνομά μου είναι Μαρία, να ΄σαι καλά
Ουπς! Μαρία μου ο "δαίμων" του πληκτρολογίου σου άλλαξε φύλο μαζί με τη δική μου αβλεψία! Σόρρυ, να σαι καλά και σ' ευχαριστώ για το ευαίσθητο και αληθινό δημοσίευμα! Μ.
Καλή μου Μαριώ, ούτε κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε! Τουλάχιστον όχι συνέχεια. Δες αν θέλεις το σχόλιό μου στο "Μητρικό" ποστ της Ραφινάτας στο blog της, οι αληθινά καταθλιπτικοί είναι αληθινά άρρωστοι, και χρειάζονται θεραπεία. Εμείς είμαστε μελαγχολικοί, όχι καταθλιπτικοί. Κι αυτό όχι συνέχεια, κατ΄λα καιρούς, όπως όλοι οι Άνθρωποι. Τελικά, είμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι. Πες το "ρομαντικοί". Πες το όπως θέλέις.
Καλή και χαμογελαστή ημέρα!
Σ;)))))))))))))))))))))))))))
Μαριώ, έχω ξεχάσει πώς είναι να κλαίει κανείς! Ούτε μελαγχολική φαίνομαι και δεν ξέρω αν είμαι κιόλας!!! Το ότι ευαισθητοποιούμαι με τα διάφορα που συμβαίνουν και ότι θα ήθελα να μπορούσα να τα ανατρέψω με κάθε τρόπο, νομίζω πως μου δίνουν το δικαίωμα να βρίσκομαι εδώ μέσα. Δεν πιστεύω καθόλου ότι εδώ, σε αυτή την ομάδα τεσπα, βρισκόμαστε για να κλαψουρίζουμε και να αναμασάμε τον (κάθε) πόνο μας, αλλά για να (ψάχνουμε να) βρούμε λύσεις...
:-)
..δεν ξέρω αν συμφωνούν και οιυπόλοιποι, αλλά... καρφί δε μου καίγεται!!!;-)..
Πολύ ωραία παιδιά, αισθάνομαι πολύ καλύτερα τώρα.
ροδια κλαίω συχνά ναι και είναι λυτρωτικό θα έλεγα
γάτε έτσι, είμαστε απλά ευαίσθητοι άνθρωποι.. οκ
καλημέρες σε όλους παιδιά
σε μεγάλα κέφια είμαι σήμερα
Mario, μου θυμίζεις έντονα τη μαμά μου που τρύπωνε στο λουτρό ή στην αποθήκη για να κλάψει με την ησυχία της γιατί όλοι οι άλλοι χώροι..είχαν κόσμο και δεν επιτρέπεται να κλαίει η ΜΑΜΑ! Πώς βλέπουμε τους γονείς μας, βράχους..ενώ εκείνοι έχουν τόσες μα τόσες στενοχώριες που τις κρύβουν απο τα μικρά.
Μαρίνα πάρα πολλές φορές το έχω σκεφτεί αυτό, κάποτε ήταν το μεγάλο μου άγχος, να μην καταλάβουν ότι ο βράχος ραγίζει.
σιγά σιγά το ξεπερνάω γιατί κατάλαβα ότι ο βράχος δεν ραγίζει τελικά, νόμιζα.... αλλά έκανα λάθος.
φιλιά
Ε, λοιπόν, τα μοιραζόμουν όλα με τα παιδιά μου. Να μη σχηματίσουν μια μυθική εικόνα για τη μαμά τους, να μαθαίνουν πως η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της. Στα στενάχωρα, απλώς δεν το έβαζα κάτω, έβρισκα αιτίες να τα γελοιοποιώ, και... τελικά το διασκεδάζαμε όλοι μαζί! Τα έπιασα να απορούν μερικές φορές, εκεί που ήταν έτοιμα να με χαϊδέψουν και να 'κλάψουμε μαζί' έσπαγα το μελόδραμα και το κάναμε κωμωδία. Και να, ο κλαυσίγελως!!! Να, η δύναμη της ψυχούλας ξεπετιόταν όλο χαρά για να αντιμετωπίσει τα 'παρακάτω'. Σκέτη τρέλα, σας λέω. Είναι όμως αυτό τρέλα; Ωρες ώρες σκέφτομαι ότι θα είχα συνθλιβεί με όσα έχουν πέσει κατά καιρούς πάνω μου. Αλλά... ΔΕΝ!:-)
..τουλάχιστον έχω ήσυχη τη συνείδησή μου.. τους έδειξα διεξόδους.. αυτό κάνω και τώρα.. αλλά δεν κλαίω.. θυμάμαι πως είναι να κλαίς, θα το ήθελα πολύ, έχω ξεχάσει τον τρόπο.. βλέπετε έχω καθιερωθεί ως 'αγκαλίτσα' και μια αγκαλίτσα δέχεται, δεν φορτώνεται σε άλλους..
είναι καλό να μπορείς να ξεσπάς σε κλάμμα, ανακουφιστικό, σιγανό... όταν περάσει καιρός που δεν έχεις κλάψει τότε καταλαβαίνεις ότι σου έλειψε...
Μαριώ, είμαστε ευαίσθητοι πάνω απ' όλα, μελαγχολούμε πότε-πότε, ε τώρα εγώ έχω και μιά (βεβαιωμένη) κατάθλιψη, αλλά το κυριώτερο που θα ήθελα, εγώ τουλάχιστον, απ' αυτές τις γραμμές μας εδώ, είναι να βγει ένα ξέσπασμα, ένα παράπονο, μιά αισιοδοξία, μιά συμπαράσταση ίσως... θα δείξει
:))
to na eisai eyaisthitos theorite meionektima akoma ki apo tous idious tous eaytous mas fovomaste na to paradextoume kai apotelesma einai na pianomaste kai na mythopoioume tous haroumenous isws kai sklirous typous giati omws giati na theloume na anestitopioithoume afou ki emas ayto mas peirazei kata vash h anestisia twn allwn einai ontws meionektima h evaisthisia? egw pantws eimai evaisthitos kai den ntrepome giayto kai elpizw na sunantw tetoious antrwpous sth zwh mou
Δημοσίευση σχολίου