Σήμερα το πρωί, είχα την όρεξη να γράψω ένα ποστάκι εδώ στους "Α.Μ" για να προτείνω ένα τραγούδι που θα χαρακτηρίζει το ύφος ή και τον χαρακτήρα αυτής της σελίδας. Πέραν της έμπνευσης του Μαύρου Γάτου που αυτοσχεδίασε με ύφος ποδοσφαιρικό, εγώ θα σας πρότεινα το πάντοτε αγαπημένο μου "Μοναξιά μου όλα" των Πυξ Λαξ ή το "Να μ' αγαπάς" του αξεπέραστου Σιδηρόπουλου... Εσείς τι λέτε?
Προτάσεις δεκτές εντός, με φαντασία και γλυκιά μελαγχολία...
Αναμένω τις ιδέες σας, Μαριαλένα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Μαριαλένα μου, ας ξεφύγουμε λίγο πληζζζζζζζζζζζ απο τη μαυρίλα. Ας ξανοίξουμε τα χρώματα..
Τι θα λέγατε κάτι σε στυλ Χάρρυ Κλυνν:
Δώστε μου μόλυνση και πάρτε την ψυχή μου
ραδιενέργεια ποτίστε το κορμί μου
Κόψτε τα δέντρα που μου κρύβουν τα ντουβάρια
φτιάξτε χαβούζες, τσιμινιέρες και νταμάρια!!!
Αλα!! Μόλυνση ολέ!!
..δεν εννοώ αυτό ακριβώς, μη παρεξηγηθώ, αλλά κάτι τι που να μας βγάζει έξω απο τα 'στενά'..
Οπως ο αμίμητος Χάρρυ βάζει το πρόβλημα, το δείχνει, αλλά με τον τρόπο του αποκαλύπτει και διογκώνει τα αρνητικά του.
:-)
Γουδ αϊδία Ροδιά μου! Ελπίζω να μην φανώ "ιερόσυλη" εις τους σκοπούς της ευγενούς αυτής σελίδας λέγοντας ότι το πρωϊ που ερχόμουν στη δουλειά, σκεφτόμουν το Let's get loud της Jennifer Lopez που με ξεσηκώνει όποτε και αν το ακούω! Μαυρίλα εγγυημένα δεν θα μας βγεί, σιγά μην βάλουμε και το "έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γειά γλυκειά ζωή" που τραγουδούσαν οι Σουλιώτισες το 1821! Για σκεφθείτε και εκφραστείτε αναλόγως παρακαλώ... Περιμένω προτάσεις, Μ.
"Νοσταλγός του Ροκ εντ Ρολλ" - Γιοκαρίνης.
βρε ροδιά, που το θυμήθηκες αυτό του Χάρρυ Κλυν; ακόμα γελάω... να 'σαι καλά :)
η πρότασή μου:
Έζησα μες στην παγωνιά χωρίς την αγκαλιά σου
Μα σε σκεφτόμουνα βαθιά, σα να ’μουνα κοντά σου
Μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου
Εσύ που είσαι μια ζωή και εισ’ η μοναξιά μου
Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου
Έρχεσαι πάντα σιωπηλή κοντά μου σαν τραγούδι
Κήπος βαθύς ο ύπνος μας και συ λευκό λουλούδι
Στ’ αλήθεια πού θα πάει αυτό με σένα μοναξιά μου
Θα πνίγομαι στα όνειρα και συ να ’σαι κοντά μου
Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου
Μ’ έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει
Που κι αν μ’ αφήσεις μια στιγμή τίποτα δε θ’ αλλάξει
Κι αν έζησα στη μοναξιά ποτέ δεν ήμουν μόνος
Κι αν πέρναγε η μια πληγή με τύλιγε ο πόνος
Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου....
Μουσική: Μουστακί Ζωρζ
Στίχοι: Χριστοδούλου Δημήτρης
Ερμηνεία: Καλογιάννης Αντώνης
------------------------
ίσως να μην το έχετε ακούσει οι νεώτεροι, αλλά προσωπικά δεν το βρίσκω μελαγχολικό, αν και μιλάει για μοναξιά :)))
Πιο καλή η μοναξιά
Από σένα που δε φτάνω
Μια σε βρίσκω, μια σε χάνω
Πιο καλή η μοναξιά
:-)
Αχ πώς γουστάρω να γυρίζω με ηλίαση
μες την πυρακτωμένη λεωφόρο
τα κομπρεσσέρ να μού ανεβάζουνε την πίεση
και νά'χω γιώτα-χι βυτιοφόρο
Ξεχνιούνται αυτά, Μαράκι;;;;;;;
Καλό βράδυ
Μην ανησυχείτε για τον Ύμνο. Τον έχω έτοιμο. Σοβαρά.
Αν δεν σας αρέσει, άλλο....
Σ;)))))))))))))))))))))))))
Νομίζω στο άσμα που ξεκίνησε η Μαρίνα και συνέχισα εγώ, οι στίχοι είναι του Γιάννη Ξανθούλη ( ή του Γιώργου Κακουλίδη;;;;)
Σ;)
Τίνος είναι οι στίχοι; Σώθηκες τώρα.. αλτσχάιμερ παιδί μου..
:-)
(ο Κακουλίδης είχε γράψει αρκετά για το Χάρρυ, αλλά έγραφε και ο ίδιος ο Κλυνν)
Δημοσίευση σχολίου