Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΩΝ (ΠΡΟΤΑΣΗ): "ΦΛΕΒΑ"


ΦΛΕΒΑ (1.24Mb)

Αν δεν σας αρέσει, το αποσύρω...
Σ;)

Αναρτήθηκε από στις

14 σχόλια:

Rodia είπε...

Μου αρέσει!:-)
Μελαγχολικότατο, μα την αλήθεια!
Σαν βροχερή μέρα στο προαύλιο ενός ξωκλησσιού. Από αυτές τις μέρες που ο ουρανός είναι γκρίζος, φορτωμένος σύννεφα, αλλά η μπόρα δεν ξεσπάει.. Σταγόνα σταγόνα πέφτει το μαράζι για κάτι που κυνηγήσαμε αλλά δεν έγινε όπως το περιμέναμε.. Στο τέλος χτυπάει κι η καμπάνα, μελαγχολικά κι αυτή.

Η πλάκα είναι ότι αν δοκίμαζες να το τονίσεις διαφορετικά, το τραγούδι θα έβγαινε πολύ χαρούμενο, τα σύννεφα θα 'ξεμπούκωναν, θα έβγαινε ήλιος, το πραοαύλιο θα γέμιζε παιδικές φωνούλες και χάχανα, η καμπάνα θα ηχούσε για ένα γλέντι..

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΑΤΟΥΛΗ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ:-)


..περίμενα να ακούσω και τη φωνούλα σου, αλλά δεν τόλμησες..

Να στείλω κάτι να το βάλεις σε κιθάρα;

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 1:49:00 μ.μ.
Marialena είπε...

Γάτε μουσικάντη, γάτε υμνουργέ! Ωραία η μελωδία, τους στίχους θέλω να δω να διαμορφωθούν ανάλογα... Μια και το έχεις πάρει πατριωτικά, βάλε τις εμπνεύσεις σου επί χάρτου για να δούμε τι θα προκύψει... Μ.

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 1:57:00 μ.μ.
Rodia είπε...

Στέλνω AYTO

Τα λογάκια:

Ζωγραφίζω το κόκκινο,
βλέπω αίμα, αντί χαρά
Ζωγραφίζω το ρόδινο
βλέπω σπλάχνα ανοιχτά
Ζωγραφίζω γαλάζιο
γύρω μελανιασμένα πτώματα
Πράσινο βάφω, της ελπίδας,
το χορτάρι, χολή.
Μαύρο έβαλα στο τέλος
μ' ένα μικρό αστράκι
ν' αχνοφέγγει στο βάθος,
κατακίτρινο, φωτεινό.
Ο ήλιος μίκρυνε,
αλλά ήλιος πάντα μένει...

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 2:02:00 μ.μ.
Marialena είπε...

Αχ, όχι Ροδιά μου μηηηη. Σαν ταινία τρόμου μου φάνηκε κατ' αρχήν, άσχετα που γλυκαίνει στη συνέχεια. Κάτι σε πιο αναίμακτο έχει? Μ.

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 2:56:00 μ.μ.
Rodia είπε...

Μαριαλένα μου, αν κοιτάξουμε στον πλανήτη το μεγαλύτερο ποσοστό υποφέρει και οι μελαγχολικοί ρομαντικοί δονκιχωτικοί (άντρες και γυναίκες) δε μπορούμε να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Τουλάχιστον, ας μην αγνοούμε το πρόβλημα: Να το βλέπουμε κατάματα μπας και το ξορκίσουμε!

Με αυτό το σκεπτικό σκάρωσα το τραγουδάκι.. και.. ΜΗ ΒΑΡΑΤΕ!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ!!!

:-)))))

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 3:42:00 μ.μ.
Λύσιππος είπε...

Γεννιέμαι, νοιώθω
Τον πόθο

Αγγίζω, ελπίζω
Το χάδι

Μπερδεύω, μυρίζω
Τα μαλλιά

Κάθε φορά, πιο δυνατά
Θα αγαπώ

Ξανά
Ξανά
Ξανά

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 5:27:00 μ.μ.
αερικο είπε...

@ Μαυρε γατε, τι να πω για τη μουσικη και τους στιχους σου;..το τετριμμενο "με αγγιξε";;..εε ναι ετσι ειναι..ειναι πολυ ομορφο! :-)
@ rodia μου βαλτου λιγη κιθαριτσα (που μ' αρεσει)να τ' ακουσουμε ολοκληρωμενο, θελεις;;

Εγω τωρα γιατι νιωθω χαρουμενη;;....

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 6:31:00 μ.μ.
Μαύρος Γάτος είπε...

Ροδιά μου Μαρίνα μου, φοβερή ιδέα! Μόλις πάω σπίτι θα το παίξω σε ματζόρε και αύριο θα σας πω τι θα βγεί.

Το δικό σου όντως λίγο μακάβριο, δεν βαράμε βρε, σαν ιδέα περίφημο όμως. Και αυτό που μού αρέσει ακόμα παραπάνω είναι η φωνή σου, που μού φαίνεται τόσο μα τόσο οικεία...

Δόνια Μαριαλενίτα κιερίδα, αυτοί είναι οι στίχοι! Εκφράζουν μελαγχολία, ν-ες πά;;; Αν βρεις κάτι καλό ανοιχτός!

Σ;)))))))

Λύσιππε, και ξανά, και ξανά, και ξανά...

Καλησπέρα, Αερικό, που αναδεύεις το γυαλό...

Σ;))))))))))))))))))))))))))))))

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 7:21:00 μ.μ.
raffinata είπε...

έκοψα φλέβα... και πάλι μου μίλησαν οι νότες γάτε, αλλά δε λέω τι μου είπανε ;)

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 8:28:00 μ.μ.
Μαύρος Γάτος είπε...

Πες πες... Σ;)))))))))

Χρόνια πολλά, Μαράκι

Τετάρτη, Μαρτίου 08, 2006 8:49:00 μ.μ.
Marialena είπε...

Καλημέρα! Ροδιά μου έχεις δίκιο γι' αυτά που μου γράφεις, πονάνε κάποια πράγματα και δεν είναι εύκολο να τα αγγίξω, γι' αυτό και με κινητοποίησαν κάποιες αναφορές στους στίχους σου.

Μαύρε μου Γάτε: Μάλλον βγήκα περισσότερο επιθετική στα σχόλιά μου, λόγω ανασφάλειας και ιδιοσυγκρασίας να μην θέλω να μαυρίζει η ψυχή μου ακόμα και στα πολύ δύσκολα. Συνέχισε εσύ καρδούλα μου και θα βγει διαμάντι!
Αν σκεφτώ και γω κάτι θα στο πω...

Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 11:18:00 π.μ.
Rodia είπε...

Είμαστε οι εικόνες μας, αυτές που εμείς έχουμε φτιάξει (κι εξακολουθούμε να φτιάχνουμε) για μας και τον κόσμο. Οσο κι αν κάποιοι βάφουνε με αίμα, λάσπη και δάκρυα, θα χρωματίζω όμορφα τις εικόνες μου, αυτό προσπαθώ... κι όσο αντέξω!!!

:-)

Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 12:57:00 μ.μ.
vasvoe είπε...

τί ωραίο το μπλογκ σας!!

Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 8:15:00 μ.μ.
raffinata είπε...

καλώς τη vas!!! να έρχεσαι όποτε νιώθεις πεσμένη :))

Πέμπτη, Μαρτίου 09, 2006 8:20:00 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)