Αγάπη μου μη θυμώνεις με τη βροχή!

«Δάκρυσες…»

Δάκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα
Ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια
Λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια
Και των ματιών σου λίγο η ξέρα.

Απ’ των χεριών σου τη βεντάλια
Το φως ανόρεχτα λιποτακτούσε.
Πως θέλαμε η πόρτα να χτυπούσε
Να στρίβαμε τα ίδια τα κεφάλια…

Πριν μας αγιάσει το άρωμά σου
Μας πήραν τη γιορτή, την πήραν ίσκιοι
Και όταν αργά των αστεριών οι μίσχοι
Άρχισαν να λυγούν προς τη καρδιά σου.

Τρόμαξα. Τι μας πέθανε εδώ μέσα?
Κι ευθύς καθώς το φως σηκώθηκα ν’ ανάψω
Ώρες πολέμα κάτι να σου γράψω
Δράκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα.

Βύρων Λεοντάρης