ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ...

Η μητέρα μου θα μού είχε χαλαλίσει εκείνο το τραινάκι, που είχε πάρει και ο κολλητός μου ο Σπύρος, από το μαγαζί που έκανε εκποίηση στην μισή τιμή, παραμονή των Χριστουγέννων, όταν ήμουν εφτά χρονών. Το συνηθισμένο δώρο σε όλη μου την παιδική ηλικία, ήταν ένα χιλιάρικο, από κάθε θεία, τα οποία μετά περισυνέλλεγε η μητέρα.

Η θεία μου δεν θα μού έκλεινε αμίλητη το φως στο δωμάτιο στο οποίο μόνος μου διάβαζα, για να μην ξοδεύω ρεύμα, και να πάω ως όφειλα να δω τηλεόραση (ελληνικές ταινίες) μαζί με όλους τους άλλους, όταν ήμουν οκτώ.

Η άλλη μου θεία, δεν θα με κατηγορούσε ωρυόμενη ότι "δεν κάνω τίποτα για να υπερασπιστώ την μητέρα μου (από τον πατέρα μου), δέκα χρονών γαϊδούρι", όταν ήμουν εννιάμισι χρονών («μα, δεν είμαι δέκα, είμαι εννιάμισι»... αυτό ήταν το δικό μου, βουβό, παράπονο... ).

Όχι, ο πατέρας μου, αυτό το "τέρας", δεν την έδερνε, απλά δεν τα πήγαιναν καλά, και τσακώνονταν συνέχεια, μετά από δύο χρόνια χώρισαν. Η διαδικασία του διαζυγίου κράτησε άλλα εφτά χρόνια (φαγούρα και τσακωμοί και δικαστήρια).

Η συμμαθήτριά μου, και πρώτη μεγάλη μου αγάπη, Μαρίνα, θα τα έφτιαχνε μαζί μου, μιά κι έξω, στα 13, και όχι με τον Μ., τον Λ., τον Μ., τον Γ., τον Π. και δεν-ξέρω-ποιους-άλλους με την σειρά. Θα παντρευόμασταν μόλις τελειώναμε το σχολείο, και θα κάναμε Μαρινάκια.

(πρώτη μεγάλη αγάπη είπα, είχαν προηγηθεί στο δημοτικό συμπάθειες για την Ηλέκτρα, την Εύη, την Δήμητρα, που είχε επιστρέψει από την Βενεζουέλα...)

Ο πατέρας μου, τελείως απών από την ζωή μου γενικώς, δεν θα έστελνε δέκα μέρες πριν δώσω Πανελλαδικές την τελική εικοσασέλιδη λυσσασμένη αγωγή κατά της μητέρας μου (ήθελε απελπισμένα το διαζύγιο για να ξαναπαντρευτεί).

Ούτε θα παρενέβαινε δυναμικά (και τελείως αυθαίρετα), για να αλλοιώσει τα αποτελέσματα των τεστ της Στρατιωτικής Σχολής, την οποία εγώ είχα απορρίψει, αφού επίτηδες δεν είχα παρουσιαστεί την τελευταία (πέμπτη) μέρα στα τεστ, με αποτέλεσμα να αλλάξει τελείως η πορεία της ζωής μου, στα δεκαεφτά μισό.

(αν δεν το έκανε αυτό, εν αγνοία μου, θα περνούσα αλλού, εκεί που ήθελα, είχα σκεφτεί την Στρατιωτική Σχολή μόνο από πείσμα, για να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος από τους γονείς μου).

Όταν βλέπεις στους γονείς σου πράγματα που δεν σού αρέσουν, έχεις δύο δρόμους. Είτε θα αναπαράγεις αυτά που "έμαθες" για μια ακόμη γενιά, ή θα τα εμπεδώσεις βαθιά σαν παραδείγματα προς αποφυγή, και να ακολουθήσεις ακριβώς τον αντίθετο Δρόμο.

Είμαι σαφέστατα στην δεύτερη - ευχάριστη - θέση. ]

Ειλικρινά, δεν θα ήθελα με τίποτα να ξαναγίνω δέκα ή είκοσι χρονών. Τώρα, μετά από μια αρκετά επίπονη πορεία, έχω σταθεί δυνατά στα δικά μου πόδια, και είμαι χίλιες φορές καλύτερα από τότε, από όλες τις πλευρές!!!!!

Κάτι όμως μένει από όλα αυτά, κάτι βαθύ, και κάποιες φορές, επανέρχεται στην επιφάνεια, και πονά....

Καλό βράδυ
Σ;)))))))))))))))))))))