ΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ

Μετά απο ένα υπέροχο πληρέστατο γεύμα ή δείπνο, αναζητείται ένα ελαφρύ, λεπτής γεύσης, επιδόρπιο. Το στομάχι είναι απασχολημένο να χωνεύει τα διάφορα εδέσματα που του παραχωρήθηκαν πλουσιοπάροχα, χωρίς καμμιά τσιγγουνιά, η γεύση όμως, ταλαιπωρημένη αρκετά -αν και πλήρως ικανοποιημένη απο την ποικιλλία των ερεθισμάτων- αναζητά την ξεκούραση μέσα απο την απόλαυση ενός ελαφρού επιδορπίου.

Οπως ακριβώς ο χορτασμένος απο ζωή και έρωτα άνθρωπος, χορτασμένος απο πράγματα που συνέβησαν στην ώρα τους, χωρίς απωθημένα, ανεκπλήρωτους πόθους και ενοχές, αναζητά έναν ήρεμο έρωτα, μια τρυφερή αγάπη τελευταία που, με το χάδι της, θα τον οδηγήσει με ευαισθησία προς την τελική ευθεία του μαραθωνίου της ζωής.

Ενα χάδι αναζητά ο άνθρωπος στα στερνά του, ο άνθρωπος που έχει γευτεί κι έχει χορτάσει απο πόθο, πάθος, συναίσθημα. Είναι τόσο γεμάτος, οι ίνες του σώματός του έχουν να διηγηθούν απο μια ξεχωριστή ιστορία καθεμιά τους, το δέρμα του λάμπει απο ενέργεια και παραμένει απαλό αν κι έχει χάσει την ικμάδα του, το βλέμμα σπινθηρίζει ονειροπολώντας χωρίς καθόλου μελαγχολία όμως, οι κινήσεις του σώματός του είναι αβίαστες με μια λανθάνουσα νωχέλεια και απόλυτα σίγουρες για τον προορισμό του, η οσμή που αναδύεται είναι λεπτή και ευχάριστη -μια «μωρουδίλα» παλλιγγενεσίας.

Μια καλή κουβέντα, ένα βλέμμα επιδοκιμασίας, ένα τρυφερό χτύπημα στην πλάτη, ένα χάδι... Το χάδι αυτό το αναζητά σε οποιοδήποτε επίπεδο, τόσο λεκτικό, οπτικό, όσο και σωματικό, ως επιβράβευση της αντοχής και της γενναιόδωρης προσφοράς του προς τη ζωή.

_____________________________
Η φωτογραφία είναι το Σέλας, 1978