Αγαπώ τον χορευτή που πλαγιαστά βαδίζει
στης μορφής την αδιόρατη σκιά
πως χαμηλώνουν τα φτερά τα χελιδόνια
όταν της ανησυχίας ο αέρας τα ηλιοτρόπια χαϊδεύει!!!
Ένα μυστήριο προσκύνημα εξαπλώνεται
στης ατμόσφαιρας την υγρή αχλή
στο φως των προβολέων ο χορευτής
συνεπαρμένος στης φιγούρας τον ειρμό
περίβλεπτος βαδίζει
στης σκηνής την απέραντη ευδαιμονία
σιγή μεσημεριού
θαμπές προσδοκίες με όνειρα σμιλεύονται
μάτια θεόρατα κοιτούν δυο ώριμα αστέρια
διάφανα φτερά τυλίγονται στο σώμα
του στροβίλου το μεθύσι ψιθυρίζει
είμαι εδώ…ζω.
Ελπίδα
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 07, 2009
ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΕΔΩ......
...Το [ξαν]άκουσα & [ξανα]μαγεύτικα....
ακούγεται σαν ''ανώνυμο- μελαγχολικό''. Κι έτσι το post-άρω εδώ που ίσως ''ανήκει'' περισσότερο.
Τα σέβη μου!
ακούγεται σαν ''ανώνυμο- μελαγχολικό''. Κι έτσι το post-άρω εδώ που ίσως ''ανήκει'' περισσότερο.
Τα σέβη μου!
Παρασκευή, Ιουλίου 31, 2009
Τι παιχνίδια παίζουν οι άνθρωποι
Δεν ξέρω να γράφω ποιήματα σαν εσάς συνοδοιπόροι, αλλά επειδή υπάρχουν ώρες που και εμένα ξεχειλίζουν τα συναισθήματά μου (πχ κάτω από τους στίχους ενός ωραίου τραγουδιού), σας έφτιαξα ένα βιντεάκι για να σας τα εκφράσω (τα συναισθήματα που για κάποιο μυστήριο λόγο με κυριεύουν καλοκαιριάτικα στους 40 βαθμούς παναθεμά τα).
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009
let me see your fly...
Έξι τα ξημερώματα, ο σύζυγος σηκώνεται στις μύτες των ποδιών του για να μη ξυπνήσει τη γυναίκα του.Μαζεύει τις μπότες, τις πετονιές του, τα δολώματα και τα καλάμια του, τα φορτώνει στο αμάξι και φεύγει.
Μόλις ανοίγεται λίγο με τη βάρκα του, πιάνει μια φοβερή βροχή. Τσατισμένος, αποφασίζει να γυρίσει πίσω.
Μουσκεμα από τη βροχή, βγάζει σιγά σιγά τα ρούχα του, πάει στο υπνοδωμάτιο και μπαίνει μαλακά στο κρεβάτι. Αγκαλιάζει απαλά τη γυναίκα του από πίσω και της ψιθυρίζει στ' αυτί: "Γίνεται χαλασμός Κυρίου έξω. Βρέχει καρεκλοπόδαρα!"
Κι αυτή του απαντάει μισοκοιμισμένη: "Πωπώ ... όσο σκέφτομαι κι αυτόν το μαλάκα που πήγε πάλι για ψάρεμα..."
Δευτέρα, Ιουλίου 06, 2009
Επίλογος
Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα
μα είναι επίμονοι επισκέπτες
μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα
χωρίς ιαχές, αργά
μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται
γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα
του πόνου την επίπεδη κίνηση
στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης
αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου
την σιωπή σου..
της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν
με την πύρινη περπατησιά τους
τις προσμονές της απελευθέρωσης
δεν θυμάμαι
Eλπίδα
μα είναι επίμονοι επισκέπτες
μέσα στης απουσίας την υγρή κενότητα
χωρίς ιαχές, αργά
μυρωδιές χωρισμού αναδεύουν…αιωρούνται
γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα
του πόνου την επίπεδη κίνηση
στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης
αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου
την σιωπή σου..
της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν
με την πύρινη περπατησιά τους
τις προσμονές της απελευθέρωσης
δεν θυμάμαι
Eλπίδα
Πέμπτη, Ιουνίου 25, 2009
κλειστό συρτάρι.
Αδιάφορα πέρασε δίπλα της, μέσα στο πολύχρωμο πλήθος …σχεδόν την άγγιξε με το σώμα του.
δεν την αναγνώρισε αμέσως.
η άκρη του ματιού του την παρατήρησε. .είναι αυτή άραγε? Αναρωτήθηκε ..αναστέναξε βαθιά
Ίσως… η ματιά της, ναι αυτά τα μελαγχολικά μάτια δεν τα ξέχασε ποτέ.
τόσο γερασμένη αλήθεια αλλά , πέρασαν πολλά χρόνια από τότε .
νεαρός άντρας αυτός γεμάτος ζωή όνειρα, παρορμητικότητα και αυτή….μια γοητευτική κυρία, με απαλές ρυτίδες γύρω από τα καστανά της μάτια, που τόνιζαν όμορφα το μειλίχια μελαγχολικό της βλέμμα…
Την είχε ερωτευτεί, αγάπησε το σώμα της τα χέρια της την στενή της μέση,
Αλλά πάνω από όλα το υπέροχο οξύ πνεύμα της .να τα παράξενα φερσίματα της ζωής.
γεμάτος χυμούς ,ήθελε να την είχε μέσα στην αγκαλιά του προστατευμένη γιατί ήταν εύθραυστη παρά την σοφία της
Έτσι ένιωθε…στην αρρώστια της δίπλα, προσευχόταν να γίνει καλά την ήθελε δική του… ζήσε την παρακαλούσε σιωπηλά όταν την έβλεπε να λυγίζει κάτω από το βάρος του πόνου
και ένα πρωί όταν πήγε να την δει πριν πάει στην δουλειά του εκείνη του χαμογέλασε κοιτάζοντάς τον
για χάρη σου ανέβαλα τον θάνατο… του είπε, άφησα να με προσπεράσει!! το έλεγε με μιαν έπαρση ακτινοβόλα στην ματιά της,
ήταν απόλυτα ικανοποιημένη από την έκβαση,
θαρρείς και του έκανε δώρο την ζωή της και εκείνος τότε με πόση στοργή περιτύλιγε το σώμα της!!! καταπονημένο όπως ήταν, τρυπημένο, από τις βελόνες από τις κάθε είδους ιατρικές παρεμβάσεις…
Έγειρε το βλέμμα αλλού, δεν είχε πια το δικαίωμα!!
αρκεί μια στιγμή να ξεμακραίνουν τα όνειρα…για πάντα!!
Βερενίκη, γυμνή απόμεινα χωρίς την φορεσιά της διαλεχτής ψευδαίσθησης
Κύκλους κάνουν οι λέξεις χορεύοντας, μέσα στης μικρής ώρας την πεθαμένη ασφάλεια…….ψιθυρίζω.
Ελπίδα
δεν την αναγνώρισε αμέσως.
η άκρη του ματιού του την παρατήρησε. .είναι αυτή άραγε? Αναρωτήθηκε ..αναστέναξε βαθιά
Ίσως… η ματιά της, ναι αυτά τα μελαγχολικά μάτια δεν τα ξέχασε ποτέ.
τόσο γερασμένη αλήθεια αλλά , πέρασαν πολλά χρόνια από τότε .
νεαρός άντρας αυτός γεμάτος ζωή όνειρα, παρορμητικότητα και αυτή….μια γοητευτική κυρία, με απαλές ρυτίδες γύρω από τα καστανά της μάτια, που τόνιζαν όμορφα το μειλίχια μελαγχολικό της βλέμμα…
Την είχε ερωτευτεί, αγάπησε το σώμα της τα χέρια της την στενή της μέση,
Αλλά πάνω από όλα το υπέροχο οξύ πνεύμα της .να τα παράξενα φερσίματα της ζωής.
γεμάτος χυμούς ,ήθελε να την είχε μέσα στην αγκαλιά του προστατευμένη γιατί ήταν εύθραυστη παρά την σοφία της
Έτσι ένιωθε…στην αρρώστια της δίπλα, προσευχόταν να γίνει καλά την ήθελε δική του… ζήσε την παρακαλούσε σιωπηλά όταν την έβλεπε να λυγίζει κάτω από το βάρος του πόνου
και ένα πρωί όταν πήγε να την δει πριν πάει στην δουλειά του εκείνη του χαμογέλασε κοιτάζοντάς τον
για χάρη σου ανέβαλα τον θάνατο… του είπε, άφησα να με προσπεράσει!! το έλεγε με μιαν έπαρση ακτινοβόλα στην ματιά της,
ήταν απόλυτα ικανοποιημένη από την έκβαση,
θαρρείς και του έκανε δώρο την ζωή της και εκείνος τότε με πόση στοργή περιτύλιγε το σώμα της!!! καταπονημένο όπως ήταν, τρυπημένο, από τις βελόνες από τις κάθε είδους ιατρικές παρεμβάσεις…
Έγειρε το βλέμμα αλλού, δεν είχε πια το δικαίωμα!!
αρκεί μια στιγμή να ξεμακραίνουν τα όνειρα…για πάντα!!
Βερενίκη, γυμνή απόμεινα χωρίς την φορεσιά της διαλεχτής ψευδαίσθησης
Κύκλους κάνουν οι λέξεις χορεύοντας, μέσα στης μικρής ώρας την πεθαμένη ασφάλεια…….ψιθυρίζω.
Ελπίδα
Δευτέρα, Μαΐου 25, 2009
Τετάρτη, Απριλίου 15, 2009
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 02, 2009
Κάνε τη δυστυχία, ευτυχία
Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις που κατεβαίνω στην πολιτεία για δουλειές. Εννοείται σε τράπεζες και υπηρεσίες. Κάποτε δεν γίνεται κι αλλιώς. Κυρίως βέβαια προτιμώ τα ηλεκτρονικά μέσα, τις on-line συναλλαγές. Τελευταία έχουν γίνει της μόδας και οι τηλεφωνικές διεκπεραιώσεις με παράλληλη καταγραφή των συνομιλιών, κάτι που με βρίσκει αλλεργικό.
Η κάθοδός μου στην πόλη στα μέσα του μήνα έγινε εξαιτίας της ανάγκης ανοίγματος τραπεζικού λογαριασμού. Βλέπετε, το ταμείο υγείας αποφάσισε να αλλάξει την τράπεζα κατάθεσης των νοσηλίων. Είχα εφοδιαστεί με όλα τα απαραίτητα, νόμιζα, για τη δημιουργία του. Ταυτότητα, βιβλιάριο, έτσι μου είχαν πει. Κάτι για εκκαθαριστικό εφορίας είχα ακούσει, μα το ανέφεραν διαζευκτικά και όχι σαν προϋπόθεση. Ήταν πρωί Δευτέρας, φρέσκος ήμουνα μετά από ένα πυκνό διήμερο ανασυγκρότησης κι αναψυχής.
Η στάθμευση στο κέντρο της πόλης ήταν αδύνατη κυρίως γιατί δεν θέλω να διπλοσταθμεύω ή να .. καβαλάω τα πεζοδρόμια. Δεν είναι του στυλ μου. Άφησα το αμάξωμα στο ψηλότερο σημείο της πόλης, θα ήταν αρκετά μακριά. Ξεκινώ. Δίπλα μου λίγο βήματα πιο κάτω, αντικρίζω το παλιό Νοσοκομείο, έργο του Δανού αρχιτέκτονα Κρίστιαν Χάνσεν μία κατασκευή του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, νεοκλασικού στυλ με αίθριο στο εσωτερικό του. Το έχω επισκεφτεί πολλές φορές, κυρίως για εκθέσεις ζωγραφικής, διαλέξεις ή μουσικές παραστάσεις το καλοκαίρι. Διαβάσαμε ότι λειτούργησε ως νοσοκομείο από το 1872 ως το 1973. Από το 1991 αποτελεί πολιτιστικό κέντρο και στεγάζει την πολιτιστική μας επιχείρηση.
Κατηφορίζοντας διέρχομαι παράπλευρα από νεοκλασική οικία γνωστού μεγαλέμπορου της περιοχής με καμάρες στο πεζοδρόμιό της. Αναδύει μία εντύπωση στιβαρότητας αλλά και εκλεπτυσμένης αισθητικής. Τα πεζοδρόμια της πόλης μου είναι στοές τα πιο πολλά, υπόστεγα με καμάρες, ιδιαίτερα καλλιτεχνήματα μερικές από αυτές. Έλεγαν οι παλαιοί - και είναι λογικό άλλωστε - πως τα έχτιζαν έτσι για να προστατεύονται από τις ατελείωτες ημέρες βροχής, που συντρόφευαν την πόλη, ειδικά τις περασμένες δεκαετίες.
Οι σκάλες που ενώνουν την άνω πόλη με την κάτω, τις διαβήκαμε, είναι επιβλητικές στην πρώτη ματιά αλλά συνάμα τόσο φιλικές στο πέρασμά τους, σχεδόν προσωπικές. Πιο κάτω, τα σιντριβάνια της πλατείας φαντάζουν μεγαλοπρεπή. Το μέρος βέβαια είναι δίχως πολύ πράσινο, αλλά μου αρέσει γιατί διατηρεί τον αστικό χαρακτήρα του.
Η άφιξη μου στην τράπεζα και η ολιγόλεπτη αναμονή μου στην ουρά συνοδεύτηκε από μία προσωρινή απογοήτευση. Ο λόγος ήταν ότι δεν μπόρεσα να ανοίξω τον λογαριασμό, επειδή έλλειπε ένα αποδεικτικό της εφορίας. Μία νέα οδηγία το απαιτούσε - κάτι που δεν μου είχε διευκρινιστεί. Μα την ατυχία μου. Έκανα τόσο δρόμο, σκέψη, για να μην τα καταφέρω; Ψυχραιμία, συμβαίνουν αυτά.
Μεταβολή στα γρήγορα και γραμμή για επιστροφή. Στην θέα μου ξεπροβάλει επιβλητικό το Δημοτικό Θέατρο, κτίριο σε σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Έρνστ Τσίλερ, αναγεννησιακής τεχνοτροπίας στο εσωτερικό του. Το κτίριο ανεγέρθηκε το 1872 με τη συνεισφορά των εμπόρων της πόλης και φέρει χαρακτηριστικά δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Η εσωτερική του όψη αλλά και η ακουστική του το κατατάσσουν στα σημαντικότερα του είδους στη χώρα. Οι τελευταίοι σεισμοί βέβαια το έχουν ταλαιπωρήσει και η χρήση του έχει κάπως περιοριστεί.
Στο μεταξύ οι μικροπωλητές είχαν ξεμυτίσει, με τα κουλούρια τους, την πραμάτεια τους. Κάμποσες καλημέρες ξεστόμισα, αληθινές, σε γνωστούς και φίλους, γελαστά πρόσωπα. Κάποιοι άλλοι περισσότερο αγχωμένοι, μία εικόνα της πόλης. Η κίνηση και τα κορναρίσματα μας επανέφεραν στο σήμερα. Ας είναι, τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί άνθρωποι. Σύντομη στάση στον κοντινό φούρνο. Η μυρωδιά από το φρέσκο ψωμί, θεσπέσια, πως να αντισταθείς;
Ανηφορίζουμε πίσω, η εργασία μας καλεί. Πώς να το αιτιολογήσω, μα ένα εσωτερικό φίλτρο είχε απομονώσει όλες τις ασχήμιες της πόλης και τις ανορθογραφίες. Μόνο ό,τι το ωραίο και το καλαίσθητο στην όψη μας, το άξιο αναφοράς στην αντίληψή μας. Κάποιος θα ήταν απογοητευμένος, που .. έχασε τόσο χρόνο για το .. τίποτα. Εγώ αντίθετα, εκείνο το πρωινό ένιωσα πλήρης και ακόμα πιο τυχερός γιατί σε λίγες μέρες θα επαναλάμβανα τη διαδρομή για να κλείσω τη δουλειά μου. Κάποιοι, θα φάνταζαν δυστυχισμένοι, εγώ το αντίθετο. Περπάτησα, είδα, άκουσα, χαιρέτησα, γεύτηκα ..
Ένα καλός μου δάσκαλος - πολλοί φίλοι μου ξέρουν ποιος - είχε κάποτε πει, σε μία ομάδα νοματαίων που γκρίνιαζαν με το παραμικρό, στην πρώτη .. ατυχία - για να τους συνεφέρει και να τους ενθαρρύνει:
« Κάνε τη δυστυχία σου ευτυχία και το ελάττωμα προτέρημα. »
Κι εγώ δεν έχω παρά όλο το αυτό το post, να του το αφιερώσω.
Η κάθοδός μου στην πόλη στα μέσα του μήνα έγινε εξαιτίας της ανάγκης ανοίγματος τραπεζικού λογαριασμού. Βλέπετε, το ταμείο υγείας αποφάσισε να αλλάξει την τράπεζα κατάθεσης των νοσηλίων. Είχα εφοδιαστεί με όλα τα απαραίτητα, νόμιζα, για τη δημιουργία του. Ταυτότητα, βιβλιάριο, έτσι μου είχαν πει. Κάτι για εκκαθαριστικό εφορίας είχα ακούσει, μα το ανέφεραν διαζευκτικά και όχι σαν προϋπόθεση. Ήταν πρωί Δευτέρας, φρέσκος ήμουνα μετά από ένα πυκνό διήμερο ανασυγκρότησης κι αναψυχής.
Η στάθμευση στο κέντρο της πόλης ήταν αδύνατη κυρίως γιατί δεν θέλω να διπλοσταθμεύω ή να .. καβαλάω τα πεζοδρόμια. Δεν είναι του στυλ μου. Άφησα το αμάξωμα στο ψηλότερο σημείο της πόλης, θα ήταν αρκετά μακριά. Ξεκινώ. Δίπλα μου λίγο βήματα πιο κάτω, αντικρίζω το παλιό Νοσοκομείο, έργο του Δανού αρχιτέκτονα Κρίστιαν Χάνσεν μία κατασκευή του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, νεοκλασικού στυλ με αίθριο στο εσωτερικό του. Το έχω επισκεφτεί πολλές φορές, κυρίως για εκθέσεις ζωγραφικής, διαλέξεις ή μουσικές παραστάσεις το καλοκαίρι. Διαβάσαμε ότι λειτούργησε ως νοσοκομείο από το 1872 ως το 1973. Από το 1991 αποτελεί πολιτιστικό κέντρο και στεγάζει την πολιτιστική μας επιχείρηση.
Κατηφορίζοντας διέρχομαι παράπλευρα από νεοκλασική οικία γνωστού μεγαλέμπορου της περιοχής με καμάρες στο πεζοδρόμιό της. Αναδύει μία εντύπωση στιβαρότητας αλλά και εκλεπτυσμένης αισθητικής. Τα πεζοδρόμια της πόλης μου είναι στοές τα πιο πολλά, υπόστεγα με καμάρες, ιδιαίτερα καλλιτεχνήματα μερικές από αυτές. Έλεγαν οι παλαιοί - και είναι λογικό άλλωστε - πως τα έχτιζαν έτσι για να προστατεύονται από τις ατελείωτες ημέρες βροχής, που συντρόφευαν την πόλη, ειδικά τις περασμένες δεκαετίες.
Οι σκάλες που ενώνουν την άνω πόλη με την κάτω, τις διαβήκαμε, είναι επιβλητικές στην πρώτη ματιά αλλά συνάμα τόσο φιλικές στο πέρασμά τους, σχεδόν προσωπικές. Πιο κάτω, τα σιντριβάνια της πλατείας φαντάζουν μεγαλοπρεπή. Το μέρος βέβαια είναι δίχως πολύ πράσινο, αλλά μου αρέσει γιατί διατηρεί τον αστικό χαρακτήρα του.
Η άφιξη μου στην τράπεζα και η ολιγόλεπτη αναμονή μου στην ουρά συνοδεύτηκε από μία προσωρινή απογοήτευση. Ο λόγος ήταν ότι δεν μπόρεσα να ανοίξω τον λογαριασμό, επειδή έλλειπε ένα αποδεικτικό της εφορίας. Μία νέα οδηγία το απαιτούσε - κάτι που δεν μου είχε διευκρινιστεί. Μα την ατυχία μου. Έκανα τόσο δρόμο, σκέψη, για να μην τα καταφέρω; Ψυχραιμία, συμβαίνουν αυτά.
Μεταβολή στα γρήγορα και γραμμή για επιστροφή. Στην θέα μου ξεπροβάλει επιβλητικό το Δημοτικό Θέατρο, κτίριο σε σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Έρνστ Τσίλερ, αναγεννησιακής τεχνοτροπίας στο εσωτερικό του. Το κτίριο ανεγέρθηκε το 1872 με τη συνεισφορά των εμπόρων της πόλης και φέρει χαρακτηριστικά δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής. Η εσωτερική του όψη αλλά και η ακουστική του το κατατάσσουν στα σημαντικότερα του είδους στη χώρα. Οι τελευταίοι σεισμοί βέβαια το έχουν ταλαιπωρήσει και η χρήση του έχει κάπως περιοριστεί.
Στο μεταξύ οι μικροπωλητές είχαν ξεμυτίσει, με τα κουλούρια τους, την πραμάτεια τους. Κάμποσες καλημέρες ξεστόμισα, αληθινές, σε γνωστούς και φίλους, γελαστά πρόσωπα. Κάποιοι άλλοι περισσότερο αγχωμένοι, μία εικόνα της πόλης. Η κίνηση και τα κορναρίσματα μας επανέφεραν στο σήμερα. Ας είναι, τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί άνθρωποι. Σύντομη στάση στον κοντινό φούρνο. Η μυρωδιά από το φρέσκο ψωμί, θεσπέσια, πως να αντισταθείς;
Ανηφορίζουμε πίσω, η εργασία μας καλεί. Πώς να το αιτιολογήσω, μα ένα εσωτερικό φίλτρο είχε απομονώσει όλες τις ασχήμιες της πόλης και τις ανορθογραφίες. Μόνο ό,τι το ωραίο και το καλαίσθητο στην όψη μας, το άξιο αναφοράς στην αντίληψή μας. Κάποιος θα ήταν απογοητευμένος, που .. έχασε τόσο χρόνο για το .. τίποτα. Εγώ αντίθετα, εκείνο το πρωινό ένιωσα πλήρης και ακόμα πιο τυχερός γιατί σε λίγες μέρες θα επαναλάμβανα τη διαδρομή για να κλείσω τη δουλειά μου. Κάποιοι, θα φάνταζαν δυστυχισμένοι, εγώ το αντίθετο. Περπάτησα, είδα, άκουσα, χαιρέτησα, γεύτηκα ..
Ένα καλός μου δάσκαλος - πολλοί φίλοι μου ξέρουν ποιος - είχε κάποτε πει, σε μία ομάδα νοματαίων που γκρίνιαζαν με το παραμικρό, στην πρώτη .. ατυχία - για να τους συνεφέρει και να τους ενθαρρύνει:
« Κάνε τη δυστυχία σου ευτυχία και το ελάττωμα προτέρημα. »
Κι εγώ δεν έχω παρά όλο το αυτό το post, να του το αφιερώσω.
Παρασκευή, Ιανουαρίου 30, 2009
Εις το όνομα του Θεού...
Θεός
Θεύς (δωρικά)
Θιός (βιωτικά, αρκαδοκυπριακά)
Σιός (λακωνικά)
Τεός (μυκηναϊκά)
Ετυμολογία
Από το Πρωτο-Ινδό-Ευρωπαϊκό *dʰ(e)h₁s-. Συνδέεται με το Φρυγικό δεως (deōs), "στους θεούς" και πιθανόν με το Αρμενικό դիք (dik'), “‘gods’” (θεοί) και το Λατινικό fēriae (“‘festival days’”), fānum (“‘temple’”) and fēstus (“‘festive’”)"εορταστικός".
Εναλλακτικές προτάσεις συνδέουν το θεός στο *dʰewh₂- (“‘to rise in smoke’”) "να υψωθεί με καπνό", όπως και με το Αρχαιοελληνικό θυμός (thumós).
Σήμερα το μεσημέρι είχα μια συζήτηση με έναν φίλο πίνοντας τον καφέ μας σε μια ήσυχη και ατμοσφαιρική γωνιά της Αθήνας περί θεού και πίστης. Γελώντας ή μάλλον σαρκάζοντας τον εαυτό μου, έλεγα πως σίγουρα στον Μεσαίωνα αν ζούσα τότε υπό την κυριαρχία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, θα είχα γίνει παρανάλωμα του πυρός, υποστηρίζοντας τη δική μου κοσμοθεωρία περί θεού.
Ο Θεός είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, η επωνυμία του Σύμπαντος Κόσμου και των Νόμων του κατά την απαρχή της ανθρωπότητας, μέχρι και σήμερα. Παρόλο που στο πέρασμα των αιώνων, έχουν διαλευκανθεί πολλά από τα μυστήρια του Σύμπαντος και οι Νόμοι της Φυσικής επεξηγούν πληθώρα φυσικών φαινομένων, η έννοια του Θεού είναι ακόμα παρούσα, γιατί?
Μία εξήγηση είναι ότι παρόλη την αλματώδη πρόοδο που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια των δυο τελευταίων αιώνων, ειδικά στον Δυτικό Κόσμο, ο τρόπος που σκέφτονται κατά πλειοψηφία οι άνθρωποι ανά τους αιώνες δεν έχει αλλάξει και πολύ.
Πάντοτε ο ανθρώπινος νους αντιμετώπιζε το μεγαλείο της Φύσης ως κάτι το υπερφυσικό και οι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή στον Πλανήτη, συχνά δρούσαν εναντίον του, καθώς είναι ευάλωτος ως ον και έπεφτε θύμα τόσο των καιρικών φαινομένων, όσο και των δυνατότερων από αυτόν, σαρκοβόρων ζώων.
Το πότε ο άνθρωπος των σπηλαίων θεοποίησε ή δαιμονοποίησε τις δυνάμεις γύρω του και ξεκίνησε να προσφεύγει σε αυτές, για την προστασία του δεν το γνωρίζω, αλλά όσο οι πρωτόγονοι οργανώνονταν σε κοινωνικές κυψέλες, τόσο οι ικανότητές τους πέραν του οφθλαμοφανούς και τα επιτεύγματά τους τα απέδιδαν σε μια δύναμη πέραν από αυτούς, τόσο προσέφευγαν με θυσίες και ικεσίες προς το κατασκεύασμα της φαντασίας τους που αντιπροσώπευε το Θείο ή το Υπερφυσικό.
Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες αφιέρωσαν βωμό "τω Αγνώστω Θεώ", φέρνοντας τον πολυθεϊσμό και τον ανιμισμό/παγανισμό σε άλλα επίπεδα. Δεν ήταν μόνον αυτά που οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν λογικά ή εξωλογικά μέσω της μυθοπλασίας, αλλά και προχώρησαν τη λογική τους παρακάτω πέραν από τη δική τους κοσμοθεωρία.
Η ύπαρξη του Γιαχβέ (=Θεός στα εβραϊκά), γίνεται γνωστή από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ένας νομαδικός λαός, ο Εβραϊκός, ονομάζεται ο Εκλεκτός του Θεού (τους) και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της εγκατάστασής του στη γη της Παλαιστίνης και της αντιμετώπισης εσωτερικών όσο και εξωτερικών εχθρών, καθώς και του επαναπροσδιορισμού του ηθικού πλαισίου της κοινωνίας μέσα από τις Δέκα Εντολές.
Οι ιερείς του Ναού του Σολομώντος, δρούσαν όχι μόνον ως θεματοφύλακες των Ιερών Πλακών που φυλάσσονταν στη Κιβωτό της Αποκάλυψης αλλά και ως ρυθμιστές του ιδεολογικού πλαισίου βάσει του οποίου λειτουργούσε η κοινωνία. Οι μελλοντολογικές προβλέψεις των προφητών, η καλλιέργεια της ιδέας του Μεσσία, ως σωτήρα του έθνους από τον ρωμαϊκό ζυγό που είχαν περιέλθει, δημιουργούσε ένα τέτοιο ιδεολογικό υπόβαθρο προσμονής, όπου η έλευση του Ιησού να ερμηνευθεί ως την εξανθρώπιση του Μεσσία στην Ιουδαία.
Ο Ιησούς γεννήθηκε μεν μέσα στα σπλάχνα της Ιουδαϊκής θρησκείας και εδιδάχθηκε από τους Σοφούς στον Ναό τις αρχές της εβραϊκής θρησκείας, όμως ως ένας πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος, συγκέρασε τη γνώση που έλαβε με την Πανανθρώπινη Αλήθεια που κομίζουν όλες οι θρησκευτικές ιδεολογίες ανά τον κόσμο και όταν επέστρεψε για να διδάξει τη δική του ηθική τάξη των πραγμάτων, είχε ήδη περάσει από τον ινδουϊσμό και τις πρακτικές του διαλογισμού, της παροχεύτευσης της ζωοδόχου ενέργειας μέσω σύνδεσης με τον Ανώτερο Εαυτό, η Υπερπτήση μέσω ενεργητικού διαλογισμού και φυσικά την Ανάσταση, πρακτική που ακολουθείται και από οπαδούς του Ινδουϊσμού, που έχουν καταγραφεί ανά τους αιώνες ανάλογα συμβάντα.
Η δύναμη του μυαλού, η εκμετάλλευση των δυνάμεων που όλοι μας κατέχουμε, μα λίγοι χρησιμοποιούμε, η ανάπτυξη της διαίσθησης και η ανάπτυξη της έκτης αίσθησης, επέτρεψε στον χαρισματικό πνευματικό ηγέτη, που ονομάζονταν Ιησούς της Ναζαρέτ, να φέρει στον κόσμο την δική του ιδεολογία, πάνω στον Μονοθεϊσμό και να αφήσει ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη, τη δική του σφραγίδα μέσα από την Υπέρτατη Θυσία πάνω στον Σταυρό αλλά και την Ανάληψή του εις τους Ουρανούς.
Ο Ιησούς ήταν ένας από εκείνους που στο πέρασμα των αιώνων, έδωσε το στίγμα του και επηρρέασε μια μεγάλη μερίδα πιστών στον τότε γνωστό, ρωμαϊκής κτήσης, κόσμο. Ανάλογο εκτόπισμα κατέχει στην συνείδηση των θνητών και η διδασκαλία του Βούδα και ο Μωαμεθανισμός, μετέπειτα θρησκείες που βασίζονται στις ίδιες Αλήθειες όπως και ο Χριστιανισμός, ανεξάρτητα της τοποθέτησης. Η Ψυχή είναι Ενέργεια, είναι η Κινητήριος Δύναμη που κινητοποιεί την Ύλη, το Σώμα. Η Ψυχή με την άσβεστη φλόγα που αποτελεί κομμάτι εκείνης της Ύλης που και το Σύμπαν αποτελείται.
Με την τεχνογνωσία που έχουμε αποκτήσει μέχρι και τις απαρχές του 21ου αιώνα, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Εξελικτική Θεωρία του Δαρβίνου, ενδεδυμένη άγνοια και προκατάληψη. Μπορεί να είναι και έτσι, αν αυτή είναι η οπτική μας, όμως ακόμα και αν υποστηρίξουμε πως ο Κόσμος μας δημιουργήθηκε βάση χημικών ενώσεων και φυσικών φαινομένων, θα παραλήψουμε πως Θείο είναι η εξίψωση του Ανθρώπου από τον Κατώτερο στον Ανώτερο Εαυτό και η επαφή με όσα μας απαρτίζουν αλλά δεν είναι κατ' ανάγκην απτά και αντιληπτά.
Για μένα προσωπικά Θεός δεν είναι τα κατασκευάσματα των θνητών, για άσκηση εξουσίας μέσα από την Πίστη, αλλά αυτή η δύναμη, το ψυχικό σθένος που ξεπροβάλλει, όταν ο εγκέφαλος λειτουργεί κατασταλτικά στην πραγματοποίηση του απροσδόκητου, της υπέρβασης κανόνων και λογικής, για να μπορούμε ακόμα και τώρα που οι καιροί ου μενετοί εισίν, να αποτελεί πηγή πίστης και ένωσης με το Θείο. Με την Άφθαρτη και Μη Ορισμένη Ενέργεια, που αποτελεί και τον πυρήνα δημιουργίας και απαρχής των Πάντων σε αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε Σύμπαν.
Pure Bliss, image by i.pbase.com
Σύνδεσμος: Ελληνική Wikipedia - Θεός
Μαριαλένα, 29-30/1/2009
Θεύς (δωρικά)
Θιός (βιωτικά, αρκαδοκυπριακά)
Σιός (λακωνικά)
Τεός (μυκηναϊκά)
Ετυμολογία
Από το Πρωτο-Ινδό-Ευρωπαϊκό *dʰ(e)h₁s-. Συνδέεται με το Φρυγικό δεως (deōs), "στους θεούς" και πιθανόν με το Αρμενικό դիք (dik'), “‘gods’” (θεοί) και το Λατινικό fēriae (“‘festival days’”), fānum (“‘temple’”) and fēstus (“‘festive’”)"εορταστικός".
Εναλλακτικές προτάσεις συνδέουν το θεός στο *dʰewh₂- (“‘to rise in smoke’”) "να υψωθεί με καπνό", όπως και με το Αρχαιοελληνικό θυμός (thumós).
Σήμερα το μεσημέρι είχα μια συζήτηση με έναν φίλο πίνοντας τον καφέ μας σε μια ήσυχη και ατμοσφαιρική γωνιά της Αθήνας περί θεού και πίστης. Γελώντας ή μάλλον σαρκάζοντας τον εαυτό μου, έλεγα πως σίγουρα στον Μεσαίωνα αν ζούσα τότε υπό την κυριαρχία της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, θα είχα γίνει παρανάλωμα του πυρός, υποστηρίζοντας τη δική μου κοσμοθεωρία περί θεού.
Ο Θεός είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, η επωνυμία του Σύμπαντος Κόσμου και των Νόμων του κατά την απαρχή της ανθρωπότητας, μέχρι και σήμερα. Παρόλο που στο πέρασμα των αιώνων, έχουν διαλευκανθεί πολλά από τα μυστήρια του Σύμπαντος και οι Νόμοι της Φυσικής επεξηγούν πληθώρα φυσικών φαινομένων, η έννοια του Θεού είναι ακόμα παρούσα, γιατί?
Μία εξήγηση είναι ότι παρόλη την αλματώδη πρόοδο που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια των δυο τελευταίων αιώνων, ειδικά στον Δυτικό Κόσμο, ο τρόπος που σκέφτονται κατά πλειοψηφία οι άνθρωποι ανά τους αιώνες δεν έχει αλλάξει και πολύ.
Πάντοτε ο ανθρώπινος νους αντιμετώπιζε το μεγαλείο της Φύσης ως κάτι το υπερφυσικό και οι φυσικοί νόμοι που διέπουν τη ζωή στον Πλανήτη, συχνά δρούσαν εναντίον του, καθώς είναι ευάλωτος ως ον και έπεφτε θύμα τόσο των καιρικών φαινομένων, όσο και των δυνατότερων από αυτόν, σαρκοβόρων ζώων.
Το πότε ο άνθρωπος των σπηλαίων θεοποίησε ή δαιμονοποίησε τις δυνάμεις γύρω του και ξεκίνησε να προσφεύγει σε αυτές, για την προστασία του δεν το γνωρίζω, αλλά όσο οι πρωτόγονοι οργανώνονταν σε κοινωνικές κυψέλες, τόσο οι ικανότητές τους πέραν του οφθλαμοφανούς και τα επιτεύγματά τους τα απέδιδαν σε μια δύναμη πέραν από αυτούς, τόσο προσέφευγαν με θυσίες και ικεσίες προς το κατασκεύασμα της φαντασίας τους που αντιπροσώπευε το Θείο ή το Υπερφυσικό.
Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες αφιέρωσαν βωμό "τω Αγνώστω Θεώ", φέρνοντας τον πολυθεϊσμό και τον ανιμισμό/παγανισμό σε άλλα επίπεδα. Δεν ήταν μόνον αυτά που οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν λογικά ή εξωλογικά μέσω της μυθοπλασίας, αλλά και προχώρησαν τη λογική τους παρακάτω πέραν από τη δική τους κοσμοθεωρία.
Η ύπαρξη του Γιαχβέ (=Θεός στα εβραϊκά), γίνεται γνωστή από την Παλαιά Διαθήκη, όπου ένας νομαδικός λαός, ο Εβραϊκός, ονομάζεται ο Εκλεκτός του Θεού (τους) και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της εγκατάστασής του στη γη της Παλαιστίνης και της αντιμετώπισης εσωτερικών όσο και εξωτερικών εχθρών, καθώς και του επαναπροσδιορισμού του ηθικού πλαισίου της κοινωνίας μέσα από τις Δέκα Εντολές.
Οι ιερείς του Ναού του Σολομώντος, δρούσαν όχι μόνον ως θεματοφύλακες των Ιερών Πλακών που φυλάσσονταν στη Κιβωτό της Αποκάλυψης αλλά και ως ρυθμιστές του ιδεολογικού πλαισίου βάσει του οποίου λειτουργούσε η κοινωνία. Οι μελλοντολογικές προβλέψεις των προφητών, η καλλιέργεια της ιδέας του Μεσσία, ως σωτήρα του έθνους από τον ρωμαϊκό ζυγό που είχαν περιέλθει, δημιουργούσε ένα τέτοιο ιδεολογικό υπόβαθρο προσμονής, όπου η έλευση του Ιησού να ερμηνευθεί ως την εξανθρώπιση του Μεσσία στην Ιουδαία.
Ο Ιησούς γεννήθηκε μεν μέσα στα σπλάχνα της Ιουδαϊκής θρησκείας και εδιδάχθηκε από τους Σοφούς στον Ναό τις αρχές της εβραϊκής θρησκείας, όμως ως ένας πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος, συγκέρασε τη γνώση που έλαβε με την Πανανθρώπινη Αλήθεια που κομίζουν όλες οι θρησκευτικές ιδεολογίες ανά τον κόσμο και όταν επέστρεψε για να διδάξει τη δική του ηθική τάξη των πραγμάτων, είχε ήδη περάσει από τον ινδουϊσμό και τις πρακτικές του διαλογισμού, της παροχεύτευσης της ζωοδόχου ενέργειας μέσω σύνδεσης με τον Ανώτερο Εαυτό, η Υπερπτήση μέσω ενεργητικού διαλογισμού και φυσικά την Ανάσταση, πρακτική που ακολουθείται και από οπαδούς του Ινδουϊσμού, που έχουν καταγραφεί ανά τους αιώνες ανάλογα συμβάντα.
Η δύναμη του μυαλού, η εκμετάλλευση των δυνάμεων που όλοι μας κατέχουμε, μα λίγοι χρησιμοποιούμε, η ανάπτυξη της διαίσθησης και η ανάπτυξη της έκτης αίσθησης, επέτρεψε στον χαρισματικό πνευματικό ηγέτη, που ονομάζονταν Ιησούς της Ναζαρέτ, να φέρει στον κόσμο την δική του ιδεολογία, πάνω στον Μονοθεϊσμό και να αφήσει ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη, τη δική του σφραγίδα μέσα από την Υπέρτατη Θυσία πάνω στον Σταυρό αλλά και την Ανάληψή του εις τους Ουρανούς.
Ο Ιησούς ήταν ένας από εκείνους που στο πέρασμα των αιώνων, έδωσε το στίγμα του και επηρρέασε μια μεγάλη μερίδα πιστών στον τότε γνωστό, ρωμαϊκής κτήσης, κόσμο. Ανάλογο εκτόπισμα κατέχει στην συνείδηση των θνητών και η διδασκαλία του Βούδα και ο Μωαμεθανισμός, μετέπειτα θρησκείες που βασίζονται στις ίδιες Αλήθειες όπως και ο Χριστιανισμός, ανεξάρτητα της τοποθέτησης. Η Ψυχή είναι Ενέργεια, είναι η Κινητήριος Δύναμη που κινητοποιεί την Ύλη, το Σώμα. Η Ψυχή με την άσβεστη φλόγα που αποτελεί κομμάτι εκείνης της Ύλης που και το Σύμπαν αποτελείται.
Με την τεχνογνωσία που έχουμε αποκτήσει μέχρι και τις απαρχές του 21ου αιώνα, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Εξελικτική Θεωρία του Δαρβίνου, ενδεδυμένη άγνοια και προκατάληψη. Μπορεί να είναι και έτσι, αν αυτή είναι η οπτική μας, όμως ακόμα και αν υποστηρίξουμε πως ο Κόσμος μας δημιουργήθηκε βάση χημικών ενώσεων και φυσικών φαινομένων, θα παραλήψουμε πως Θείο είναι η εξίψωση του Ανθρώπου από τον Κατώτερο στον Ανώτερο Εαυτό και η επαφή με όσα μας απαρτίζουν αλλά δεν είναι κατ' ανάγκην απτά και αντιληπτά.
Για μένα προσωπικά Θεός δεν είναι τα κατασκευάσματα των θνητών, για άσκηση εξουσίας μέσα από την Πίστη, αλλά αυτή η δύναμη, το ψυχικό σθένος που ξεπροβάλλει, όταν ο εγκέφαλος λειτουργεί κατασταλτικά στην πραγματοποίηση του απροσδόκητου, της υπέρβασης κανόνων και λογικής, για να μπορούμε ακόμα και τώρα που οι καιροί ου μενετοί εισίν, να αποτελεί πηγή πίστης και ένωσης με το Θείο. Με την Άφθαρτη και Μη Ορισμένη Ενέργεια, που αποτελεί και τον πυρήνα δημιουργίας και απαρχής των Πάντων σε αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε Σύμπαν.
Pure Bliss, image by i.pbase.com
Σύνδεσμος: Ελληνική Wikipedia - Θεός
Μαριαλένα, 29-30/1/2009
Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009
Επι τέλους στην αγκαλία της....εκεί ψηλα!!!
Μιά καλή μου φίλη προχθές μου ανέφερε ότι όντας μόνη, πήρε τους δρόμους της Αθήνας και με την κάμερά της περιπλανήθηκε στις περιοχές κοντά και γύρω απ'την παλιά πόλη. Γιά άλλη μιά φορά όπως μου είπε ένοιωσε τη σαγήνη της "Αιώνιας αγαπημένης" της Ακρόπολης των Αθηνών! Αλλά και της δικιάς μου.
Και δεν θα ήταν αφορμή αυτό να γράψω τούτες τις αράδες αν δεν σας αποκάλυπτα ότι παρ'όλη τούτη της "σχέση αγάπης" δεν είχα ποτέ επισκεφθεί το αιώνιο μνημείο. Μέχρι το 2004.
Μεγαλώνοντας από μικρός και περνώντας τα μισά μου μαθητικά χρόνια στο Α Γυμνάσιο Αρρένων της Πλάκας, ο ιερός βράχος είχα άλλη σημασία για μένα. Υπήρξαν επισκέψεις σαν σχολείο, σαν εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά εγώ ήμουνα πάντοτε απών.
Ο λόγος καθαρά ανώτερος. Αδύνατον να σκαρφαλώσει ένα άτομο ανάπηρο και ειδικά όταν μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι παρέμενα στην τάξη μελετώντας ή γύριζα στο σπίτι με ένα κρυφό πόθο και ένα όνειρο, ζωής. Κάποτε να αγναντάψω την Αθήνα από το σημείο ακριβώς εκείνο που την έβλεπαν και οι Αρχάιοι Αθηναίοι, από το σημείο που αποκαθήλωσαν την Γερμανική σημαία οι γενναίοι πατριώτες της Κατοχής, από το σημείο όπου έβλεπαν οι πολιορκημένοι τα καράβια τοθ Μοροζίνη.
Ποτέ δεν έπαψα να επισκέπτομαι την γειτονιά του παλιού μου σχολείου, την Αδριανού, το Θησείο, το Ηρώδειο (που τώρα έχει γίνει απόλυτα προσβάσιμο) με τις παραστάσεις στα πλάισια του φεστιβάλ Αθηνών, τα τελευταία χρόνια. Και πάντοτε, μα πάντοτε ένοιωθα αυτή την ενέργεια τη θετική και την γλυκειά βαρύτητα της σκεπης του παντοτινού Ναού των Ναών!!
Στο Θησείου στο στέκι μου στη γωνία στο "Αθηναίων Πολιτεία" σούρουπο πριν μαυρίσει ο ουρανός, πριν ακόμα τον φωτίσουν οι προβολείς, ο Παρθενώνας έκπέμπει την δική του λάμψη μέσα από το ενεργειακό του πεδίο για όποιον έχει την δεκτικότητα για να το νοιώσει. Τότε είναι που σιγά σιγά η βουή του πλήθους των Αθηναίων και των τουριστών, η φασαρία των μηχανών, αρχίζουν να εξαφανίζονται από την ακοή σου και η ελαφριά αύρα της θάλασσας του Σαρωνικού σε φέρνει σε άλλες εποχές.
Και όμως παρ'όλα αυτά δεν έιχα μπορέσει ακόμα να βρεθώ πάνω εκεί.
Καλοκαίρι 2004. Το μαγικό καλοκαίρι. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο με την Εθνική, Μαγικοί Ολυμπιακοί και Παρα ολυμπιακοί μετά. Γιά μένα όμως και για έναν ακόμα προσωπικό λόγο που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Η ανάβασή μου.... ΕΚΕΙ
Ο τρόπος είχα ανακοινωθεί κάποιους μήνες πριν, μετά την τοποθέτηση ειδικού αναβατωρίου στη πιό ομαλή κλίτυ του βράχου από την μεριά του Θησείου. Η διαδικασία κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού. Ο λόγος ήταν ότι το αναβατώριο τον χρησιμοποίησαν χιλιάδες εμποδιζόμενοι τουρίστες εν'όψει μεγάλου Αθλητικού γεγονότος. Και άλλοι σαν και μένα λοιπόν που ήλθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να προσκυνήσουν το μνημείο σύμβολο.
Φτάνουμε την καθορισμένη ημέρα ένα ηλιόλουστο απόγευμα με ελαφρό δροσερό αεράκι και με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Νοίωθω μιά περίεργη αγωνία και έξαψη από νωρίς. Η αετίνα μου έχοντας επισκεφθεί μόνη της την Ακρόπολη είναι πολύ ενθουσιασμένη που θα πάμε επι τέλους μαζί αλλά συνάμα και πολύ συγκινημένη.
Ενας μηχανικός νόμος της φυσικής λέει ότι όσο μιά μετακίνηση γίνεται αργότερα είναι και περισσότερο ασφαλής. Θέλω να πω με αυτό ότι τα αναβατώρια (γιατί δύο ήταν τελικά) κινούνταν κάθετα και με πολύ αργή ταχύτητα. Ολα ήταν εξωτερικά του βράχου ώστε να μην πειραχθεί ούτε ένα πετραδάκι. Κλειστό κλουβί, πατάω το κουμπάκι. Οι άνθρωποι οδηγοί με ρωτούν αν νοιώθω ναυτία ή κλέιστοφοβικότητα. (Πού να ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με έναν σταυραετό ¨-) Εγώ άλλου έχω το μυαλό μου. Είναι ευγενέστατοι. Αρχίζει αργά αργά η ανάβαση μέχρι το πρώτο πλάτωμα του βράχου, όπου με περιμένει ένας άλλος οδηγός και με τοποθετεί σε ένα παράπλευρο κουβούκλιο για να συνεχίσουμε. Ξεκινάω μόνος και πάλι. Κοιτάω κάτω και βλέπω την Πλάκα, την Αδριανού, το Μοναστηράκι, την Αθηναίων πολιτεία.... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τις ρίζες των τειχών που με πλησιάζουν.
Σε λίγο φθάνω και μέχρι να ανεβάσουν και την αετίνα μου με περιμένει και ο τρίτος οδηγός. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο ευρύχωρος είναι πάνω εκεί ο χώρος. Ερεχθείο, καρυάτιδες, πρόναος, ζωοφόρος, κυριώς ναός, όλα βρίσκονται μπροστά μου. Ανατριχιάζω και κοιτάζω σαν χαζός ,σαν παιδί πρωτόβγαλτο δεξιά αριστερά, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν είναι δυνατόν μου φαίνεται σαν ψέμα. Ο απογευματινός ήλιος δημιουργεί υπέροχες αναγλυφότητες στα θαυμάσια γλυπτά και τις κολώνες, ενώ μακραίνει τις σκιές. Οι Καρυάτιδες αισθησιακότερες από ποτέ!!
Φθάνει και η αετίνα και αρχίζουμε τη περιπλανηση. τραβάμε φωτογραφίες. Εχουν διαμορφώσει ένα υποτυπώδες μονοπατάκι αλλά δεν είναι πολού έυκολη η μετακίνηση. πρέπει να προσέχουμε να περνάμε ανάμεσα από τους φυτευτούς βράχους. Είναι όμως η πιό αγαπημένη ανώμαλη και που δεν βαρυγκόμησα, διαδρομή της ζωής μου.
Κάθε λίγο σταματάμε και κοιτάμε την Αθήνα προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε περιοχές, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου πετάει στον Χρυσό αιώνα του Περικλή.
σε λίγο νά μπροστά και το παλιό Μουσείο. Ειδικό αναβατώριο και εκεί να κατέβω λίγο. Ολα τέλεια!! Το όνειρο συνεχίζεται μέσα στο Μουσείο με όλα τα θαυμαστά και δεν μπορώ να μην σκεφθώ πως θα είναι όταν πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν.
Συνέχεια μετά από μία και πλέον ώρα, πάλι έξω στον βράχο, μέχρι που ήλθε η ώρα να φύγουμε.
Αρχισα να κατεβάινω σούρουπο πιά με μιά ανείπωτη χαρά. Μιά πληρότητα!
εμαθα ότι το αναβατώριο δεν καταργήθηκε μετά τους ολυμπιακόυς απλά θα λειτουργήσει σε πιό μόνιμη μορφή μετά την ανακαίνιση και συντήρηση όλου του Μνημείου.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι από τους πρώτους που θα ανέβει και πάλι.
Γιά το 2009 σκοπός μου και μιά επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Ηταν τελικά μαγικό εκείνο το Καλοκαίρι του 2004 ...!!!
Και δεν θα ήταν αφορμή αυτό να γράψω τούτες τις αράδες αν δεν σας αποκάλυπτα ότι παρ'όλη τούτη της "σχέση αγάπης" δεν είχα ποτέ επισκεφθεί το αιώνιο μνημείο. Μέχρι το 2004.
Μεγαλώνοντας από μικρός και περνώντας τα μισά μου μαθητικά χρόνια στο Α Γυμνάσιο Αρρένων της Πλάκας, ο ιερός βράχος είχα άλλη σημασία για μένα. Υπήρξαν επισκέψεις σαν σχολείο, σαν εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά εγώ ήμουνα πάντοτε απών.
Ο λόγος καθαρά ανώτερος. Αδύνατον να σκαρφαλώσει ένα άτομο ανάπηρο και ειδικά όταν μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι παρέμενα στην τάξη μελετώντας ή γύριζα στο σπίτι με ένα κρυφό πόθο και ένα όνειρο, ζωής. Κάποτε να αγναντάψω την Αθήνα από το σημείο ακριβώς εκείνο που την έβλεπαν και οι Αρχάιοι Αθηναίοι, από το σημείο που αποκαθήλωσαν την Γερμανική σημαία οι γενναίοι πατριώτες της Κατοχής, από το σημείο όπου έβλεπαν οι πολιορκημένοι τα καράβια τοθ Μοροζίνη.
Ποτέ δεν έπαψα να επισκέπτομαι την γειτονιά του παλιού μου σχολείου, την Αδριανού, το Θησείο, το Ηρώδειο (που τώρα έχει γίνει απόλυτα προσβάσιμο) με τις παραστάσεις στα πλάισια του φεστιβάλ Αθηνών, τα τελευταία χρόνια. Και πάντοτε, μα πάντοτε ένοιωθα αυτή την ενέργεια τη θετική και την γλυκειά βαρύτητα της σκεπης του παντοτινού Ναού των Ναών!!
Στο Θησείου στο στέκι μου στη γωνία στο "Αθηναίων Πολιτεία" σούρουπο πριν μαυρίσει ο ουρανός, πριν ακόμα τον φωτίσουν οι προβολείς, ο Παρθενώνας έκπέμπει την δική του λάμψη μέσα από το ενεργειακό του πεδίο για όποιον έχει την δεκτικότητα για να το νοιώσει. Τότε είναι που σιγά σιγά η βουή του πλήθους των Αθηναίων και των τουριστών, η φασαρία των μηχανών, αρχίζουν να εξαφανίζονται από την ακοή σου και η ελαφριά αύρα της θάλασσας του Σαρωνικού σε φέρνει σε άλλες εποχές.
Και όμως παρ'όλα αυτά δεν έιχα μπορέσει ακόμα να βρεθώ πάνω εκεί.
Καλοκαίρι 2004. Το μαγικό καλοκαίρι. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο με την Εθνική, Μαγικοί Ολυμπιακοί και Παρα ολυμπιακοί μετά. Γιά μένα όμως και για έναν ακόμα προσωπικό λόγο που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Η ανάβασή μου.... ΕΚΕΙ
Ο τρόπος είχα ανακοινωθεί κάποιους μήνες πριν, μετά την τοποθέτηση ειδικού αναβατωρίου στη πιό ομαλή κλίτυ του βράχου από την μεριά του Θησείου. Η διαδικασία κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού. Ο λόγος ήταν ότι το αναβατώριο τον χρησιμοποίησαν χιλιάδες εμποδιζόμενοι τουρίστες εν'όψει μεγάλου Αθλητικού γεγονότος. Και άλλοι σαν και μένα λοιπόν που ήλθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να προσκυνήσουν το μνημείο σύμβολο.
Φτάνουμε την καθορισμένη ημέρα ένα ηλιόλουστο απόγευμα με ελαφρό δροσερό αεράκι και με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Νοίωθω μιά περίεργη αγωνία και έξαψη από νωρίς. Η αετίνα μου έχοντας επισκεφθεί μόνη της την Ακρόπολη είναι πολύ ενθουσιασμένη που θα πάμε επι τέλους μαζί αλλά συνάμα και πολύ συγκινημένη.
Ενας μηχανικός νόμος της φυσικής λέει ότι όσο μιά μετακίνηση γίνεται αργότερα είναι και περισσότερο ασφαλής. Θέλω να πω με αυτό ότι τα αναβατώρια (γιατί δύο ήταν τελικά) κινούνταν κάθετα και με πολύ αργή ταχύτητα. Ολα ήταν εξωτερικά του βράχου ώστε να μην πειραχθεί ούτε ένα πετραδάκι. Κλειστό κλουβί, πατάω το κουμπάκι. Οι άνθρωποι οδηγοί με ρωτούν αν νοιώθω ναυτία ή κλέιστοφοβικότητα. (Πού να ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με έναν σταυραετό ¨-) Εγώ άλλου έχω το μυαλό μου. Είναι ευγενέστατοι. Αρχίζει αργά αργά η ανάβαση μέχρι το πρώτο πλάτωμα του βράχου, όπου με περιμένει ένας άλλος οδηγός και με τοποθετεί σε ένα παράπλευρο κουβούκλιο για να συνεχίσουμε. Ξεκινάω μόνος και πάλι. Κοιτάω κάτω και βλέπω την Πλάκα, την Αδριανού, το Μοναστηράκι, την Αθηναίων πολιτεία.... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τις ρίζες των τειχών που με πλησιάζουν.
Σε λίγο φθάνω και μέχρι να ανεβάσουν και την αετίνα μου με περιμένει και ο τρίτος οδηγός. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο ευρύχωρος είναι πάνω εκεί ο χώρος. Ερεχθείο, καρυάτιδες, πρόναος, ζωοφόρος, κυριώς ναός, όλα βρίσκονται μπροστά μου. Ανατριχιάζω και κοιτάζω σαν χαζός ,σαν παιδί πρωτόβγαλτο δεξιά αριστερά, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν είναι δυνατόν μου φαίνεται σαν ψέμα. Ο απογευματινός ήλιος δημιουργεί υπέροχες αναγλυφότητες στα θαυμάσια γλυπτά και τις κολώνες, ενώ μακραίνει τις σκιές. Οι Καρυάτιδες αισθησιακότερες από ποτέ!!
Φθάνει και η αετίνα και αρχίζουμε τη περιπλανηση. τραβάμε φωτογραφίες. Εχουν διαμορφώσει ένα υποτυπώδες μονοπατάκι αλλά δεν είναι πολού έυκολη η μετακίνηση. πρέπει να προσέχουμε να περνάμε ανάμεσα από τους φυτευτούς βράχους. Είναι όμως η πιό αγαπημένη ανώμαλη και που δεν βαρυγκόμησα, διαδρομή της ζωής μου.
Κάθε λίγο σταματάμε και κοιτάμε την Αθήνα προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε περιοχές, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου πετάει στον Χρυσό αιώνα του Περικλή.
σε λίγο νά μπροστά και το παλιό Μουσείο. Ειδικό αναβατώριο και εκεί να κατέβω λίγο. Ολα τέλεια!! Το όνειρο συνεχίζεται μέσα στο Μουσείο με όλα τα θαυμαστά και δεν μπορώ να μην σκεφθώ πως θα είναι όταν πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν.
Συνέχεια μετά από μία και πλέον ώρα, πάλι έξω στον βράχο, μέχρι που ήλθε η ώρα να φύγουμε.
Αρχισα να κατεβάινω σούρουπο πιά με μιά ανείπωτη χαρά. Μιά πληρότητα!
εμαθα ότι το αναβατώριο δεν καταργήθηκε μετά τους ολυμπιακόυς απλά θα λειτουργήσει σε πιό μόνιμη μορφή μετά την ανακαίνιση και συντήρηση όλου του Μνημείου.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι από τους πρώτους που θα ανέβει και πάλι.
Γιά το 2009 σκοπός μου και μιά επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Ηταν τελικά μαγικό εκείνο το Καλοκαίρι του 2004 ...!!!
Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2009
Χρειάζεται η Ιστορική Ορθογραφία?
Διαβάζοντας την πιό κάτω ανάλυση και θεώρηση της σύγχρονης πραγματικότητας, από τον/την "Χορεύει με τους λύκους" θυμήθηκα ότι κάπου στο αρχείο μου είχα φυλάξει ενα ενδιαφέρον άρθρο του Καθ.Μπαμπινιώτη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής σις 6 Ιανουαριόυ του 2008, με τον τίτλο της εδώ επικεφαλίδας.
Πάντα μου άρεσε να μαζεύω ενδιαφέροντα άρθρα και απόψεις και να τα φυλάω στο σεντούκι αλλά κάπου στην πορεία μαζευόταν απίστευτο σκουπιδαριό, φυσικά μιλάω για την πρό υπολογιστών εποχή, και στο τέλος αναγκαζόμουν να κάνω την μεγάλη εκκαθάριση. Από μιά άποψη το blogging ήταν για μένα μία λύση στο ζήτημα αυτό γιατί όντας ένα άλλο σημειωματάριο σκέψεων,ταυτόχρονα είναι και μιά αποθήκη ενδιαφερόντων απόψεων.
Οπως σωστά καταλάβατε το θέμα μας εδώ είναι η γλώσσα και η αξία που πρέπει να κατέχει,προσδιορίζοντας την ιστορική ταυτότητα ενός λαού. Κατά μίαν έννοια είναι το DNA του. Ακριβώς πάνω σε αυτό βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα επιστήμη των γλωσσολόγων που συνεργάζεται τα μέγιστα με τους Ιστορικούς των Εθνών και τους Αρχαιολόγους.
Το άρθρο αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και αξίζει να του ρίξουμε μιά ματια.
"Γιατί παιδευόμαστε με τα έξι i της ορθογραφίας μας (ι,η,υ, ει,οι, υι), με τα δύο e (ε, αι),τα δύο ο (ο, ω), τα τρία v (β,αυ,ευ), τα τρία f (φ,αυ, ευ),τα δύο z (ζ, σμ) κ.ο.κ?
Δεν μας φτάνουν μόνον το ι, το ε, το ο, το β κλπ? Γιατί να μην γράφουμε ιρίνι (ειρήνη), ίπαρξι, κερι (καιροί), γινέκα (γυναίκα), εσθάνομε (αισθάνομαι), χόρι (χώροι),εβγενίς( ευγενής),άβριο (αύριο),έφθιμοι (εύθυμη) κλπ.
Είναι η ιστορική ορθογραφία απόρροια (απόρια) ενός εθνικού μαζοχισμού? Είναι επινόηση κάποιων διανοουμένων? Είναι προσκόλληση σε παρωχημένες γλωσσικές εμμονές? Και προχορώντας πιό τολμηρά, λένε μερικοί, γιατί να μη γράφουμε irini, iparksi, keri, gineka, esthanome, chori, evgenis, avrio, efthimi. κοκ.Γιατί να μην προσχωρήσουμε δηλαδή στο λατινικό αλφάβητο που, στο κάτω κάτω είναι ελληνικής προελέυσεως, κάνοντας τη γραφή μας πιό προσιτή στους ξένους. Ηδη , δεν επικοινωνούμε στους H/Y με τα...greeklish?
Αυτά και άλλα πολλά ακούω κατά καιρούς σε μαθήματα, διαλέξεις, συζητήσεις, όταν έρχεται ο λόγος στην ιστορική ορθογραφία της γλώσσας μας και στις δυσκολίες που γεννά η ορθή γραφή της ως απορίες κάποιων ομιλητών της Ελληνικής που θέτουν το αίτημα ή νομίζουν πως "ανακαλύπτουν"τη λύση των δυσκολιών της ορθογραφίας με την υιοθέτηση μιάς φωνητικής ορθογραφίας με ελληνικά ή-κατά τους πιό τολμηρούς- με λατινικά γράμματα.
Η συζήτηση συνήθως -εκ μέρους μου-προχωρεί ως εξής:
Αλήθεια γιατί οι Αγγλόφωνοι λ.χ λαοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Καναδοί) δεν προχώρησαν σε υιοθέτηση της φωνητικής ορθογραφίας, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ οξύτερες ορθογραφικές δυσκολίες απ'ότι εμείς? Οταν λ.χ έχουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ προφοράς και γραφής σε παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να δείξουν λ.χ ότι τελείως διαφορετικοί φθόγγοι ή διαδοχές φθόγγων (ou, af, au, u, o, ok/och) ορθογραφούνται με την ίδια διαδοχή γραμμάτων, γράφονται το ίδιο ως -ough: Though, the rough, cough and hiccough, plough, me through, I ought to cross the lough!
Και φυσικά τί να πει κανείς για τα συστήματα γραφής/ορθογραφίας που χρησιμοποιούνται για την κινέζικη ή την ιαπωνική γλώσσα με τις χιλιάδες των χαρακτήρων που πρέπει να ξέρει κανείς για να γράφει αυτές τις γλώσσες?
Οπως και να το δούμε η ιστορική ορθογραφία των λέξεων μιάς γλώσσας είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού. Η γραπτή μορφή των λέξεων μαζί με τη σημασία τους συναποτελούν τον γραπτό λόγο μιάς γλώσσας. Μέσα σ'αυτόν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων, αφού ιστορική ορθογραφία σημαίνει παράσταση της ετυμολογικής προέλευσης και της ετυμολογικής συγγένειας κάθε λέξης, απ΄όπου συνάγεται η βασική σημασία της και η σχέση της με τις άλλες λέξεις που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική οικογένεια. Ετσι λ.χ γράφοντας Φίλος, με Ι συνδέεις τη λέξη με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική-σημασιακή οικογένεια (φιλία, φιλικός, άφιλος, φιλόσοφος, ζωόφιλος, συμφιλιώνω κλπ)ενώ γράφοντας"φυλή" (με υ και ένα λ)συνδέεις τη λέξη ετυμολογικά-σημασιακά με λέξεις, όπως φυλετικός, φυλετισμός, διαφυλικός, φυλογενετικός, αλλόφυλος κλπ, γράφοντας δε "φύλλο" (με δύο λ), έχεις περάσει σε άλλη ετυμολογικά οικογένεια και σημασία, που φαίνεται στις λέξεις, φύλλωμα, φυλλωσιά, πλατύφυλλος, τριαντάφυλλο, φυλλομετρώ κ.ο.κ.
Αλλο το λειπ- στο λείπω, λειψός έλλειψη, διάλειμμα κλπ, άλλο το λυπ- στα λύπη, λυπάμαι, περίλυπος, λυπηρός κλπ, άλλο το ληπ- (του λαμβάνω) στα αντιληπτός, λήψη, κατάληψη, ακατάληπτος κοκ. Το ότι το λοιπ- στα λοιπός, λοιπόν, υπόλοιπος κ.α ή το λιπ- στο ελλιπής, λιποτάκτης, λιποψυχώ αποτελούν συγγενείς φωνολογικές μορφές ("μεταπτωτικές βαθμίδες" τις λένε οι γλωσσολόγοι) της ρίζας λειπ- (λείπω) είναι κι αυτό μιά γνώση/πληροφορία που φωτίζει ετυμολογικά-σημασιακά τις αντίστοιχες λέξεις.
Το οτι επίσης το λιπ- στα λίπος, λιπαρός, λίπωμα, είναι μιά άλλη ομόγραφη ρίζα,όπως και το λιπ- του εκλιπαρώ και του "αρχολίπαρος" (ο επιθυμών και επιδιώκων αξιώματα) αυτό δέιχνει τον πλούτο και τη σημασιολογική ιστορία των λέξεων που είναι μιά ελκυστική διανοητική περιπλάνηση στα εκφραστικά μέσα ενός λαού. Η ορθογραφική διάκριση φον- (φόνος, φονικός, φονιάς) και φων- (φωνή, ραδιόφωνο, άφωνος), οικ- (οικία, κάτοικος, οικονομία), εικ- (εικόνα, εικάζω) και ικ- (ικανός, ικέτης, άφιξη) φωτίζει τη σημασία και την προέλευση πλήθους λέξεων, ενώ το θέμα ι- που σημαίνει κίνηση (από το αρχ.είμι"έρχομαι") οδηγεί στα δύσκολα σημασιολογικά μονοπάτια λέξεων ομόρριζων (και συνδεομένων στη βασική σημασία τους)όπως προσ-ι-τός, εισ-ι-τήριο, ι-ταμός, ι-σθμός, ανεξ-ι-τηλος, αμαγ-ι-τός κ.α
Η εξοικέιωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση, αφού συνδέεται με την προσπάθεια να γνωρίσει κανείς την αρχική βάσική σημασία μιάς λέξης και την οικογένεια των λέξεων που συνδέονται ετυμολογικά-σημασιακά μαζί της. Νά γιατί γλώσσα, όταν διδάσκεται δημιουργικά από εμπνευσμένους ευάισθητους δασκάλους, αποτελεί μύηση στις διαδικασίες της έκφρασης, της σκέψης και του πνέυματος και, κατ'επέκτασιν, του πολιτισμού ενός λαού
Πάντα μου άρεσε να μαζεύω ενδιαφέροντα άρθρα και απόψεις και να τα φυλάω στο σεντούκι αλλά κάπου στην πορεία μαζευόταν απίστευτο σκουπιδαριό, φυσικά μιλάω για την πρό υπολογιστών εποχή, και στο τέλος αναγκαζόμουν να κάνω την μεγάλη εκκαθάριση. Από μιά άποψη το blogging ήταν για μένα μία λύση στο ζήτημα αυτό γιατί όντας ένα άλλο σημειωματάριο σκέψεων,ταυτόχρονα είναι και μιά αποθήκη ενδιαφερόντων απόψεων.
Οπως σωστά καταλάβατε το θέμα μας εδώ είναι η γλώσσα και η αξία που πρέπει να κατέχει,προσδιορίζοντας την ιστορική ταυτότητα ενός λαού. Κατά μίαν έννοια είναι το DNA του. Ακριβώς πάνω σε αυτό βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα επιστήμη των γλωσσολόγων που συνεργάζεται τα μέγιστα με τους Ιστορικούς των Εθνών και τους Αρχαιολόγους.
Το άρθρο αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και αξίζει να του ρίξουμε μιά ματια.
"Γιατί παιδευόμαστε με τα έξι i της ορθογραφίας μας (ι,η,υ, ει,οι, υι), με τα δύο e (ε, αι),τα δύο ο (ο, ω), τα τρία v (β,αυ,ευ), τα τρία f (φ,αυ, ευ),τα δύο z (ζ, σμ) κ.ο.κ?
Δεν μας φτάνουν μόνον το ι, το ε, το ο, το β κλπ? Γιατί να μην γράφουμε ιρίνι (ειρήνη), ίπαρξι, κερι (καιροί), γινέκα (γυναίκα), εσθάνομε (αισθάνομαι), χόρι (χώροι),εβγενίς( ευγενής),άβριο (αύριο),έφθιμοι (εύθυμη) κλπ.
Είναι η ιστορική ορθογραφία απόρροια (απόρια) ενός εθνικού μαζοχισμού? Είναι επινόηση κάποιων διανοουμένων? Είναι προσκόλληση σε παρωχημένες γλωσσικές εμμονές? Και προχορώντας πιό τολμηρά, λένε μερικοί, γιατί να μη γράφουμε irini, iparksi, keri, gineka, esthanome, chori, evgenis, avrio, efthimi. κοκ.Γιατί να μην προσχωρήσουμε δηλαδή στο λατινικό αλφάβητο που, στο κάτω κάτω είναι ελληνικής προελέυσεως, κάνοντας τη γραφή μας πιό προσιτή στους ξένους. Ηδη , δεν επικοινωνούμε στους H/Y με τα...greeklish?
Αυτά και άλλα πολλά ακούω κατά καιρούς σε μαθήματα, διαλέξεις, συζητήσεις, όταν έρχεται ο λόγος στην ιστορική ορθογραφία της γλώσσας μας και στις δυσκολίες που γεννά η ορθή γραφή της ως απορίες κάποιων ομιλητών της Ελληνικής που θέτουν το αίτημα ή νομίζουν πως "ανακαλύπτουν"τη λύση των δυσκολιών της ορθογραφίας με την υιοθέτηση μιάς φωνητικής ορθογραφίας με ελληνικά ή-κατά τους πιό τολμηρούς- με λατινικά γράμματα.
Η συζήτηση συνήθως -εκ μέρους μου-προχωρεί ως εξής:
Αλήθεια γιατί οι Αγγλόφωνοι λ.χ λαοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Καναδοί) δεν προχώρησαν σε υιοθέτηση της φωνητικής ορθογραφίας, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ οξύτερες ορθογραφικές δυσκολίες απ'ότι εμείς? Οταν λ.χ έχουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ προφοράς και γραφής σε παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να δείξουν λ.χ ότι τελείως διαφορετικοί φθόγγοι ή διαδοχές φθόγγων (ou, af, au, u, o, ok/och) ορθογραφούνται με την ίδια διαδοχή γραμμάτων, γράφονται το ίδιο ως -ough: Though, the rough, cough and hiccough, plough, me through, I ought to cross the lough!
Και φυσικά τί να πει κανείς για τα συστήματα γραφής/ορθογραφίας που χρησιμοποιούνται για την κινέζικη ή την ιαπωνική γλώσσα με τις χιλιάδες των χαρακτήρων που πρέπει να ξέρει κανείς για να γράφει αυτές τις γλώσσες?
Οπως και να το δούμε η ιστορική ορθογραφία των λέξεων μιάς γλώσσας είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού. Η γραπτή μορφή των λέξεων μαζί με τη σημασία τους συναποτελούν τον γραπτό λόγο μιάς γλώσσας. Μέσα σ'αυτόν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων, αφού ιστορική ορθογραφία σημαίνει παράσταση της ετυμολογικής προέλευσης και της ετυμολογικής συγγένειας κάθε λέξης, απ΄όπου συνάγεται η βασική σημασία της και η σχέση της με τις άλλες λέξεις που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική οικογένεια. Ετσι λ.χ γράφοντας Φίλος, με Ι συνδέεις τη λέξη με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική-σημασιακή οικογένεια (φιλία, φιλικός, άφιλος, φιλόσοφος, ζωόφιλος, συμφιλιώνω κλπ)ενώ γράφοντας"φυλή" (με υ και ένα λ)συνδέεις τη λέξη ετυμολογικά-σημασιακά με λέξεις, όπως φυλετικός, φυλετισμός, διαφυλικός, φυλογενετικός, αλλόφυλος κλπ, γράφοντας δε "φύλλο" (με δύο λ), έχεις περάσει σε άλλη ετυμολογικά οικογένεια και σημασία, που φαίνεται στις λέξεις, φύλλωμα, φυλλωσιά, πλατύφυλλος, τριαντάφυλλο, φυλλομετρώ κ.ο.κ.
Αλλο το λειπ- στο λείπω, λειψός έλλειψη, διάλειμμα κλπ, άλλο το λυπ- στα λύπη, λυπάμαι, περίλυπος, λυπηρός κλπ, άλλο το ληπ- (του λαμβάνω) στα αντιληπτός, λήψη, κατάληψη, ακατάληπτος κοκ. Το ότι το λοιπ- στα λοιπός, λοιπόν, υπόλοιπος κ.α ή το λιπ- στο ελλιπής, λιποτάκτης, λιποψυχώ αποτελούν συγγενείς φωνολογικές μορφές ("μεταπτωτικές βαθμίδες" τις λένε οι γλωσσολόγοι) της ρίζας λειπ- (λείπω) είναι κι αυτό μιά γνώση/πληροφορία που φωτίζει ετυμολογικά-σημασιακά τις αντίστοιχες λέξεις.
Το οτι επίσης το λιπ- στα λίπος, λιπαρός, λίπωμα, είναι μιά άλλη ομόγραφη ρίζα,όπως και το λιπ- του εκλιπαρώ και του "αρχολίπαρος" (ο επιθυμών και επιδιώκων αξιώματα) αυτό δέιχνει τον πλούτο και τη σημασιολογική ιστορία των λέξεων που είναι μιά ελκυστική διανοητική περιπλάνηση στα εκφραστικά μέσα ενός λαού. Η ορθογραφική διάκριση φον- (φόνος, φονικός, φονιάς) και φων- (φωνή, ραδιόφωνο, άφωνος), οικ- (οικία, κάτοικος, οικονομία), εικ- (εικόνα, εικάζω) και ικ- (ικανός, ικέτης, άφιξη) φωτίζει τη σημασία και την προέλευση πλήθους λέξεων, ενώ το θέμα ι- που σημαίνει κίνηση (από το αρχ.είμι"έρχομαι") οδηγεί στα δύσκολα σημασιολογικά μονοπάτια λέξεων ομόρριζων (και συνδεομένων στη βασική σημασία τους)όπως προσ-ι-τός, εισ-ι-τήριο, ι-ταμός, ι-σθμός, ανεξ-ι-τηλος, αμαγ-ι-τός κ.α
Η εξοικέιωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση, αφού συνδέεται με την προσπάθεια να γνωρίσει κανείς την αρχική βάσική σημασία μιάς λέξης και την οικογένεια των λέξεων που συνδέονται ετυμολογικά-σημασιακά μαζί της. Νά γιατί γλώσσα, όταν διδάσκεται δημιουργικά από εμπνευσμένους ευάισθητους δασκάλους, αποτελεί μύηση στις διαδικασίες της έκφρασης, της σκέψης και του πνέυματος και, κατ'επέκτασιν, του πολιτισμού ενός λαού
Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009
“Όταν σπέρνεις άγνοια θερίζεις όλεθρο…”
…Πόλεμος…ξανά πόλεμος…
…βόμβες…
…εικόνες κατακρεουργημένων παιδιών…
…φτώχια…
…εικόνες εξαθλίωσης…
…ξανά πόλεμος…
…σκάνδαλα…ξανά και ξανά…
…κατάχρηση εξουσίας…
…ατιμωρησία…
….εικόνες αίσχους…εικόνες…εικόνες…
…Και ποιο είναι το χειρότερο μετά από όλη αυτήν την ιστορία.. Είναι ότι ενώ γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες σε όλα αυτά τα αίσχη, έχουμε πάψει να αντιδράμε. Γίναμε αναίσθητοι χωρίς αντανακλαστικά και απαθείς. Συνήθισε βλέπεις το μάτι στις άσχημες εικόνες, η λογική στην αδράνεια και η καρδιά στην απάθεια και έτσι λειτουργούμε πλέον ενστικτωδώς με το να μην λειτουργούμε. Έτσι όπως πολύ πονηρά κάποιοι το σχεδίαζαν και μας το επέβαλαν θέλοντας και μη σήμερα όλοι περνάμε αυτό το σχολείο και εκπαιδευόμαστε καθημερινά σε συνθήκες που μας απομακρύνουν από την ανθρώπινη φύση και αποστολή μας και μας προσομοιώνουν σε συμπεριφορές άβουλων χιμπατζήδων. Τα πρότυπα που μας επιβάλουν, και ο τρόπος ζωής που διαμορφώνεται μέσα από τις πολιτικές τους, μας φέρνουν τώρα με την πλάτη στον τοίχο. Τρόμε το ψέμα ανυποψίαστοι. Και αφού μας ταΐσουν άφθονο σκατό μετά μας τεστάρουνε τακτικά δοκιμάζοντας τις αντιδράσεις μας μέχρι να μας φέρουν εκεί που θέλουν… Σιγά σιγά…
Και έτσι χάθηκε η ελπίδα… Το θεωρούμε πλέον φυσικό ότι δεν θα αποκατασταθεί δικαιοσύνη σε τίποτα. Οι κυβερνήσεις κάνουν σκάνδαλα, η φτώχια και η ανεργία επιτείνονται, τα μεγάλα συμφέροντα είναι ικανά να διαστρεβλώσουν ιστορίες των λαών, ξεπουλιούνται τα ιδανικά, οι αγνότεροι και βασικότεροι θεσμοί της κοινωνίας καταρρίπτονται, αντιστρέφονται οι ρόλοι, ελπίδα πουθενά… οι διεθνείς τράπεζες χρηματοδοτούν πολέμους, οι μεγάλες δυνάμεις συντηρούν άδικους πολέμους, αθώοι σκοτώνονται, και το αίμα μεταφράζεται σε χρήμα. Ταυτόχρονα τα στόματα κλείνουν η αλήθεια δεν βλέπει το φώς ποτέ και η ενημέρωση κατευθύνεται. Η ελπίδα χάνεται και οι συνειδήσεις παραλύουν… κανένας δεν αντιδράει… άλλωστε ποιος θα ακούσει?
Και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αυτοί που φαίνεται να αντιδρούν και να μιλάνε την γλώσσα της αλήθειας είναι κάποιοι γραφικοί τύποι που δεν θα έκαναν κανέναν βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο να τους θεωρήσει σοβαρούς εκπροσώπους τους. Και αισθανόμαστε σαν να είμαστε στο έλεος της τύχης… χωρίς εναλλακτική λύση, χωρίς εκπροσώπηση. Και μένουμε μόνοι…στην μέση… Από την μία ο Μπάτσος που σκοτώνει τον πιτσιρικά από την άλλη οι Γνωστοί-Άγνωστοι που καταστρέφουν ξένες περιουσίες και στην μέση εσύ και εγώ… σαν ο δολοφονημένος πιτσιρικάς, σαν ο πατέρας και η μάνα του πιτσιρικά, σαν ο βιοπαλαιστής που του κάψανε το αμάξι ή το σπίτι.
Άραγε υπάρχει λύση; Για να υπάρξει λύση θα πρέπει να υπάρχει αφύπνιση αλλά δυστυχώς όχι μόνο αυτό. Αυτό που είναι δύσκολο να βρεθεί είναι η πολιτική δύναμη που θα εκπροσωπήσει το αυτονόητο και το δίκαιο για το μέλλον μας. Ίσως αναδειχθεί μέσα από την ερχόμενη γενιά σαν κάτι νέο. Ίσως πάλι η αφύπνιση δημιουργήσει την τάση που θα κάνει οπαδούς της τις μεγάλες υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις (δύσκολο ως απίθανο). Ίσως αύριο βρέξει μυαλά και όσοι δεν κρατάμε ομπρέλα ξυπνήσουμε… Δεν μπορείς να ξέρεις. Χωρίς αφύπνιση του κόσμου όμως δεν ξεκινάει τίποτα.
Και η αφύπνιση αυτή δεν πρέπει να μείνει κρυφή, πρέπει να βγει στην επιφάνεια… να γίνει φωνή. Αυτό χρειαζόμαστε… αντίδραση και «επανάσταση». Μια επανάσταση που πρέπει να γίνει πρώτα σε προσωπικό επίπεδο και αμέσως μετά να αποκτήσει κοινωνικό χαρακτήρα και εύρος.
Και πρέπει να αντιδράσουμε γιατί ήδη το πρόβλημα έχει γίνει δικό μας.
Παρατηρώντας τις εξελίξεις στον διεθνή χώρο είναι γνωστό πλέον ότι ζούμε την εποχή που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει ως την εποχή της παγκόσμιας τυραννίας μιας ονομαζόμενης υπερδύναμης που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, επιβάλει την πολιτική της με την βία εξυπηρετώντας τα νεοταξικά συμφέροντά της, παίζοντας με τις ζωές των λαών και συντηρώντας ένα συναίσθημα διαρκούς ανασφάλειας στην οικουμένη, ενώ ταυτόχρονα έχει την δυνατότητα να κλείνει τα στόματα όσων έχουν την διάθεση να αντιδράσουν, είτε μέσα από παιχνίδια συμφερόντων και εξαγοράς, είτε τιμωρώντας τους παραδειγματικά, είτε παραπληροφορώντας την διεθνή κοινή γνώμη αλλά και τους ίδιους τους υπηκόους τους. Έχουν τη δύναμη και τα μέσα να κάνουν όλα αυτά. Και τώρα είναι η σειρά της Ελλάδας μας…
Χωρίς κανένα ενδοιασμό ο γνωστός Henry Kissinger (πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας και υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ), ο αρχιτέκτονας της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια δήλωσε το 1974 στην Ουάσιγκτον απευθυνόμενος σε ομάδα επιχειρηματιών τα παρακάτω: «Οι Έλληνες είναι αναρχικοί και δύσκολα κουμαντάρονται. Γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να χτυπήσουμε βαθιά μέσα στις πολιτισμικές τους ρίζες: έτσι ίσως καταφέρουμε να τους αναγκάσουμε να συμβιβαστούν. Εννοώ βέβαια να χτυπήσουμε την γλώσσα τους, την θρησκεία τους, τα πολιτισμικά και ιστορικά αποθέματα, έτσι ώστε να ουδετεροποιήσουμε την δυνατότητα τους να αναπτύσσονται, να διακρίνουν τους εαυτούς τους, ή να αποδεικνύουν ότι μπορούν να νικούν, έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια στα στρατηγικώς απαραίτητα σχέδια μας στα Βαλκάνια, την Μεσόγειο, και την Μέση Ανατολή». Τα λόγια αυτά του Henry Kissinger ο οποίος θεωρείται και ως ο σχεδιαστής της εισβολής στην Κύπρο λένε πολύ απλά την όλη αλήθεια όσων αφορά τις προθέσεις των αμερικανών και φαίνονται να επαληθεύονται μέσα από τα μέχρι σήμερα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της χώρας μας αλλά και στον χώρο των Βαλκανίων βρίσκοντας ως συμμάχους την πολιτική ανικανότητα και έλλειψη διορατικότητας των πολιτικών μας δυνάμεων μα ίσως και την εσκεμμένη μεθόδευση ανθελληνικών κινήσεων από Έλληνες πολιτικούς αλλά και την πλούσια σε τυχοδιωκτικές διαθέσεις Βαλκανική γειτονιά μας.
Η γλώσσα μας, το βασικότερο στοιχείο της ιδιοπροσωπείας μας, χτυπήθηκε άμεσα. Η καθιέρωση της μονοτονικής και της δημοτικής μετά από νομοθετικές πρωτοβουλίες το 1976 και η υποβάθμιση της εκμάθησης των αρχαίων μόνο στο λύκειο ήταν τα βασικότερα χτυπήματα. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε και εισήγηση για την απλοποίηση της ελληνικής γραφής. Η ακατονόμαστη αυτή λογική φτάνει μέχρι το σημείο να προταθεί η καθιέρωση της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους.
Το θρησκευτικό αίσθημα του Έλληνα δέχθηκε πλήγματα που προέρχονται από το χώρο της πολιτικής αλλά και από το εσωτερικό της ίδιας της εκκλησίας. Δεν είναι λίγα τα σκάνδαλα που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας και δημιουργούν ένα αίσθημα απογοήτευσης στον λαό. Το ότι υφίστανται φυσικά τα σκάνδαλα αυτά σημαίνει ότι στους κόλπους της οργανωμένης εκκλησίας έχουν παρεισφρήσει και άτομα με κοσμικά-ελαττώματα και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όμως το μικρό αυτό τμήμα των εντός του εκκλησιαστικού χώρου ανθρώπων δεν μπορεί να χαρακτηρίζει όλο τον εκκλησιαστικό κόσμο του οποίου το έργο είναι πραγματικά μεγαλειώδες και γίνεται στην αφάνεια όπως θα έπρεπε άλλωστε να γίνεται. Όμως το «σύστημα» θα ασχοληθεί μόνο με την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων και θα αναδείξει μονό τα λάθη, ώστε να πλήξει το θρησκευτικό αίσθημα του λαού και να περάσει ευκολότερα τα «νεοταξικά» σχέδια του.
Για την ιστορία και την πολιτιστική μας κληρονομιά πλέον δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί το μέγεθος της επίθεσης που δεχόμαστε και έχουμε δεχθεί σαν λαός. Ο μεγαλύτερος θησαυρός μας… το μοναδικό στοιχείο που μας ξεχωρίζει από τα έθνη και μας χαρακτηρίζει σε όλο του το μεγαλείο. Η υπαρξιακή μας υπόσταση, η μοναδική μας κληρονομιά, το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού και η περηφάνια μας έρχονται και αυτά με την σειρά τους να αμφισβητηθούν.
Η γη είναι επίπεδη, ο γάιδαρος πετάει, και η Μακεδονία είναι …Σλάβικη.
Η γειτονική χώρα των Σκοπίων πλαστογραφεί την ιστορία και προσπαθεί να οικειοποιηθεί την ταυτότητα των αρχαίων Μακεδόνων. Οι βλέψεις φυσικά είναι και εδαφικές. Και μια σειρά από εγκληματικά λάθη (?) στην πολιτική μας έφεραν με την πλάτη στον τοίχο μη μπορώντας να αποδείξουμε το αυτονόητο. Συνειδητοποιούμε ξαφνικά ότι είμαστε μόνοι χωρίς πραγματικούς συμμάχους… ανήμποροι (?). Η ανικανότητα μας φαίνεται να δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για να βγουν στην επιφάνεια οι αλυτρωτικές επιδιώξεις εις βάρος μας και από τους υπόλοιπους γείτονες που τώρα πια με τις πλάτες των αμερικανών και την αμέριστη υποστήριξη ξένων κέντρων μοιράζουν ανενόχλητοι τα οικόπεδα στα βαλκάνια. Ο Μπερίσα βλέπει «Τσαμουριά» και Μεγάλη Αλβανία, ο Γκρούεβσκι «Αιγιακή Μακεδονία» και η Τουρκία από ανατολικά θέλει Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο… Και έτσι κατά γράμμα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των «φονιάδων των λαών» στην βαλκανική περιοχή που θέλουν μια Ελλάδα ανήμπορη και το βασικότερο από όλα διασπασμένη, διχασμένη και περιορισμένη. Είναι το γνωστό «Σχέδιο Κίσινγκερ», το οποίο προβλέπει το διαμελισμό της Ελλάδος. Θυμόμαστε εδώ τα λόγια της προέδρου του Ελληνικού Κοινοβουλίου κα Άννας Ψαρούδας Μπενάκη προς τον ορκιζόμενο Πρόεδρο κ. Κάρολο Παπούλια (12/3/2005): «Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης...».
Σήμερα η μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση στον κόσμο Camp Bondsteel που όπως λέγεται είναι ορατή από τη Σελήνη είναι πλέον πραγματικότητα στα κοσσοβοσκοπιανικά σύνορα και αποτελεί τον υπερασπιστή των αμερικανικών γεωπολιτικών πολιτικών στα βαλκάνια αλλά και τον φύλακα των αμερικανικών βαλκανικών αγωγών αερίου που περνούν από Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία. Έτσι εξηγείται και η τρομακτική εμμονή των αμερικάνων για την ένταξη των Σκοπίων στους κόλπους της Ατλαντικής Συμμαχίας-ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα ενισχύονται οι προκλήσεις και προετοιμάζεται το έδαφος για τον διαμελισμό της Ελλάδας. Η μόνη έξυπνη κίνηση από μέρους της Ελληνικής διπλωματίας φαίνεται να είναι η συμφωνία Ελλάδας Ρωσίας που αφορά τον αγωγό «Μπουργκάς» και βάζει ελαφρώς φρένο στα σχέδια των αμερικανών καθώς α) δίνει το δικαίωμα στην Ρωσία να επέμβει εντός Ελληνικών εδαφών με τις δυνάμεις της για να υπερασπιστεί την ασφάλεια των αγωγών της σε περίπτωση που αυτοί απειλούνται και β) δημιουργεί συνθήκες αποκλεισμού των αμερικανών από τον αγωγό φυσικού αερίου και τη περαιτέρω εξάρτηση των Ευρωπαίων συμμάχων τους από τους Ρώσους.
Αυτό φυσικά έχει εξαγριώσει την αμερικάνικη κυβέρνηση η οποία τώρα φαίνεται να έχει εντείνει πολύ περισσότερο τις προσπάθειες για αποσταθεροποίηση του πολιτικού κλίματος στην χώρα μας με σκοπό την πτώση της υπάρχουσας κυβέρνησης.
Μελετώντας όλα τα παραπάνω προφανώς είναι ολοφάνερο ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΥΧΑΙΑ. Κάτι κρύβεται πίσω από όλη αυτήν την ιστορία. Και αν όλα αυτά και πολλά άλλα φτάνουν σήμερα στην επιφάνεια και γίνονται γνωστά στο ευρύ κοινό φαντάζομαι πόσα περισσότερα έχουν ήδη αποφασιστεί και δρομολογηθεί για εμάς χωρίς εμάς. Και το χειρότερο είναι ότι γίνονται συνεργοί και συμμέτοχοι σε αυτό το αίσχος πολλοί σύγχρονοι «Εφιάλτες» γιατί ως γνωστόν η χώρα αυτή δεν γέννησε μόνο Αλέξανδρους και Λεωνίδες αλλά και Εφιάλτες.
Και όπως συναντάται συχνά στην ιστορία αυτού του τόπου ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε τον κίνδυνο είναι να ενωθούμε. Μόνο έτσι μπορούμε να κερδίσουμε κάτι. Και αν είναι να πέσουμε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά, έτσι όπως αρμόζει στους Έλληνες.
Χρειαζόμαστε αφύπνιση και εσωτερική επανάσταση. Η αρχή πρέπει να γίνει μέσα μας. Αν δούμε τα πράγματα με απλότητα θα τα εκτιμήσουμε και με σωστή διάκριση. Αν γυρίσουμε στις ρίζες μας και πιστέψουμε σε αυτές… Είμαστε Έλληνες… Αν δούμε τον πλούτο της παράδοσής μας και την μοναδικά ένδοξη ιστορία μας… αν καταλάβουμε τι ήμασταν θα καταλάβουμε και το ποιοί μπορούμε να είμαστε, θα βρούμε πιο εύκολα τον δρόμο μας και θα αντιμετωπίσουμε το πεπρωμένο μας πιο αποτελεσματικά. Για να πετύχουμε οτιδήποτε πρέπει να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα στις μεγάλες εθνικές προκλήσεις και ας είμαστε μια χούφτα. Να ενωθούμε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και θα επαναλαμβάνεται. Ας δώσουμε να καταλάβουν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα ότι ο Έλληνας είναι περήφανος λαός και προτιμά να πέσει με το κεφάλι ψηλά παρά να σκύψει. Είμαστε και καλώς είμαστε ένας μη-πολεμοχαρής λαός και αυτό που διεκδικούμε είναι το πάντα το αμφισβητούμενο δίκαιο μας.
Άλλωστε «Ο θεός έφτιαξε την Ελλάδα για τα γεράματά Του» και δεν θα μας αφήσει. Αρκεί και εμείς να μην Τον αφήνουμε. Γιατί όσο κοιμόμαστε δεν ερευνούμε και δεν αντιδράμε στα αίσχη των οποίων γινόμαστε μάρτυρες τα τελευταία χρόνια, γινόμαστε συμμέτοχοι στο έγκλημα και άξιοι της μοίρας μας. Είναι απλά τα πράγματα… Δεν μπορεί τόσα χρόνια να παρέχουμε τα λιμάνια μας συμμετέχοντας στα βρόμικα πολεμικά παιχνίδια των «εταιριών του πολέμου» σε Βαλκάνια και Μεσόγειο. Πόσο ντροπή άραγε νιώθουμε έχοντας και εμείς μερίδιο στις γενοκτονίες Γιουγκοσλάβων και Ιρακινών τα τελευταία χρόνια;… Ή μήπως δεν νοιώθουμε πλέον τίποτα…; Μήπως πρέπει πρώτα να έρθουμε στην θέση τους για να ξυπνήσουμε; Επειδή λοιπόν οιωνοί είναι κακοί και σύμφωνά με τον νόμο του Μέρφυ «Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο» ας αφυπνιστούμε πριν τα πράγματα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα και ας πάρουμε θέση! Η άγνοια φέρνει όλεθρο!
Τετάρτη, Ιανουαρίου 21, 2009
Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ ΚΑΙ Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ "ΕΚΛΕΚΤΟΥ"!!!!
Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 2008, το Ισραήλ κήρυξε το πόλεμο στη Παλαιστίνη.
Οι βόμβες φωσφόρου δηλαδή ενάντια σε σφεντόνες!!!
Ο λόγος?
Η Χαμας!!!
Η Χαμας που κυβερνάει με αδιάβλητες εκλογές.
Σίγουρα ευθύνεται για το θάνατο αμάχων στις πόλεις του Ισραήλ!
Σίγουρα η επίθεση αυτοκτονίας ενός καμικάζι, στο κέντρο μιας εβραϊκής συνοικίας, δεν είναι η λύση στα δίκαια αιτήματα των Παλαιστινίων!
Από την άλλη όμως, σίγουρα έχουμε να κάνουμε με τον αρτιότερο και τελειότερο στρατό του κόσμου.
Τον ισραηλινό στρατό.
Αυτός ο στρατός μπορεί, με επιχειρήσεις ακριβείας, να εξαρθρώσει και να εξολοθρεύσει τους τρομοκράτες που κρύβονται πάντα πίσω από επιθέσεις αυτοκτονίας!
Αν το ήθελαν, να είστε σίγουροι οτι ο πόλεμος των τριών εβδομάδων δε θα γινόταν και η υπόθεση θα έκλεινε σε λίγες ώρες!
Τι πέτυχε το Ισραήλ μ' αυτή τη γενοκτονία?
Εξάρθρωσε τη Χαμας? ΟΧΙ!
Πέτυχε να καθίσουν στ' αυγά τους οι Παλαιστίνιοι? ΟΧΙ!
Άρα?
ΔΕ ΠΕΤΥΧΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Έχουμε μήπως ένα πόλεμο, που η κυβέρνηση Ολμέρτ και τα γεράκια του Ισραήλ και της Αμερικής τον έκαναν έτσι, γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν?
Σίγουρα όχι!
Ήξεραν από την αρχή οτι η Χαμας δε πολεμιέται με βόμβες φωσφόρου που σκοτώνουν αμάχους!
Γιατί λοιπόν έκαναν αυτό το μακελειό?
Η αλήθεια έχει δυο παραμέτρους:
Η πρώτη παράμετρος, έχει να κάνει με τον ηθικό αυτουργό του εγκλήματος: τον ΟΗΕ!
Με την απόφαση 181 του 1947 του ΟΗΕ, δίνεται το 57% του εδάφους της Παλαιστίνης, για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Το Ισραήλ τότε είχε 600.000 πολίτες εκεί!
Δίνεται επίσης το 43% για να κατοικηθεί από τους ήδη κατοικούντες στα εδάφη αυτά Παλαιστινίους, που τότε ήσαν 1.300.000 κάτοικοι!!!
Δίκαιο? ΟΧΙ!
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ? ΣΙΓΟΥΡΑ!!!!
Πώς απαντάει ένας λαός που του στερούν με το “έτσι θέλω” τα κυριαρχικά του δικαιώματα?
ΜΕ ΑΓΩΝΑ!!!!
Πώς συμπεριφέρεται το Ισραήλ από τότε και μέχρι τις μέρες μας στους γηγενείς Παλαιστίνιους?
Όπως ακριβώς και το “αδελφόν κράτος” των ΗΠΑ στους Ινδιάνους:
ΑΛΗΤΙΚΑ!!!!!!
Όχι γιατί το Ισραήλ έχει προστάτη του την Αμερική, αλλά γιατί ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!!!!!!!!!! (βλέπε ισραηλινό λόμπι της Αμερικής)
Τελικός σκοπός τους?
Να αφανιστεί από προσώπου γης η Παλαιστινιακή φάρα!!!
πώς?
ΜΕ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!!!!
Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με κάτι πάρα πολύ παράξενο:
Έσφαζαν επί τρεις εβδομάδες τα παιδιά των Παλαιστινίων και σταμάτησαν λίγες ώρες πριν την ορκωμοσία Ομπάμα!!!!
Ενός Ομπάμα που, για μένα, είναι ο πιο επικίνδυνος πρόεδρος των ΗΠΑ για την ανθρωπότητα.
Ακόμα χειρότερος κι από τον αρχιχασάπαρο Μπους!!!!
Απλά είναι λύκος με αγγελικό πρόσωπο και με προβιά προβάτου!!!
Άραγε έπιασαν τη Χαμας και σταμάτησαν τη μέρα που θα ορκιζόταν ο νέος πλανητάρχης?
Όχι δα!
Τα γεωπολιτικά πράγματα στη περιοχή Ισραήλ - Παλαιστίνης είναι και τώρα όπως ήταν και πριν τη σφαγή!
Άρα τι συμβαίνει?
Ο κυρ Μήτσος στην επαρχία που ζούσα μέχρι τα 18 μου, όταν ερχόταν για να του κάνει καμιά εξυπηρέτηση ο Πατέρας μου, του έφερνε μια νταμιτζάνα κρασί δώρο για ΠΕΣΚΕΣΙ!!!!
Ο μπάρμπα-Χρήστος, για να διοριστεί το παιδί του στο δημόσιο, πήγαινε στο βουλευτή της περιφέρειας του με ένα καλάθι γεμάτο κοτούλες κι αυγά!
Αλλά και στην αρχαιότητα υπήρχαν ΘΥΣΕΙΣ ΑΜΝΩΝ για να εξευμενιστεί ο “θεός” ή ο “εκλεκτός του θεού”!
Σήμερα, μπροστά στα πόδια του Ομπάμα οι ισραηλινοί έφεραν ΠΕΣΚΕΣΙ μια νταμιτζάνα με αίμα αθώων πολιτών, ένα καλάθι με χήρες και ορφανά και θυσίασαν, αντί για αμνούς, αθώα παιδιά!!!!
Ποιος σας είπε οτι στις μέρες μας δεν υπάρχουν οι “εκλεκτοί” που πρέπει να εξευμενιστούν?
Ποιος σας είπε οτι στις μέρες μας δεν υπάρχουν λαοί που πρέπει να αφανιστούν, για να επιβιώσει το κακό και το άδικο?
Θέλετε παραδείγματα?
Ελλάδα, Παλαιστίνη, Σερβία, Κύπρος, όλη η Αφρική και πολλοί άλλοι λαοί με ιστορία και τσαμπουκά για τα ιδανικά τους!!!!!!
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς!
Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δε πήρα από κανένα.
Ίσως να πάρω, όταν ο κάθε “κανένας” από μας και τα παιδιά του γίνουμε πεσκέσι σε κάποιον άλλο “εκλεκτό”!!!!
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ!!!!!!!!!
Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2009
Μια ιστορία πατρικής αγάπης
Μια μικρού μήκους ταινία η οποία έχει ως κύριο θέμα την πατρική αγάπη, ένα πανέμορφο δείγμα του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Με αφορμή αυτό το φιλμ θα ήθελα να ζητήσω από όλους μας να δείχνουμε τον σεβασμό και την αγάπη που αρμόζει στους ανθρώπους αυτούς που έδωσαν ό,τι είχαν και κυρίως ό,τι δεν είχαν από την ψυχή τους για να γίνουμε εμείς σήμερα αυτό που είμαστε.
Και τέλος να θυμόμαστε πάντα πως επειδή η ζωή μας είναι πολύ μικρή γι'αυτό και πρέπει να δίνουμε την αγάπη μας σήμερα, άσχετα με τα προβλήματα που μπορεί να έχουμε, παρά να το αναβάλλουμε για το αύριο, μιας και το αύριο είναι μια υπόσχεση που μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2009
Κρυφή Χαρά
Έχω μια κρυφή χαρά, όντας μέλος των Ανωνύμων Μελαγχολικών από την αρχή που δημιουργήθηκε μέχρι και σήμερα! Ήταν Μάρτης του 2006, όταν μια παρέα από έλληνες ιστολόγους δημιουργήσαμε αυτήν εδώ τη σελίδα σαν χώρος έκφρασης των πιο ευαίσθητων καταγραφών μας και σκέψεών μας. Η Μαρία η Ραφφινάτα ήταν η εμπνευστής της ιδέας όταν σε κάποιο ποστ στη προσωπική της σελίδα, έθεσε την ιδέα και εμείς οι φίλοι και αναγνώστες της την αποδεχτήκαμε.
Παράξενο όνομα οι "Ανώνυμοι Μελαγχολικοί". Τι να σήμαινε άραγε, τι να αντιπροσώπευε? Ξεκινήσαμε πέντε άτομα, να γράφουμε, να εκφραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να εξομολογούμαστε. Από τη παλιά φρουρά, είμαστε ακόμα εδώ, η Μαριώ και η γράφουσα. Το κρατήσαμε ζωντανό το εγχείρημά μας, εν μέσω χειμώνα 2006 και αποχωρήσεων κάποιων αρχικών μελών, ενώ στη συντροφιά μας είχε έλθει η Παναγιώτα μας και ο Χρήστος ο Απ' Αλλού... Το κρατήσαμε με κάθε μια δημοσίευση που γράφονταν για να πει κάτι και να εκφράσει αυτό που νιώθαμε, μέσα από φωτογραφίες, μουσικές και λέξεις!
Και αυτό το εγχείρημά μας, δεν έσβησε σε πείσμα των καιρών και της επιθυμίας μας. Ήλθαν το 2007 στη παρέα μας, ο Τσότσος και η Άννυ, περιβαλλοντικά ανήσυχοι άνθρωποι, ο Σταυραετός ο Σάκης που πετάει πάνω και μέσα στη σελίδα μας από τότε, ο Χρήστος, η Φαραόνα, το Τέταρτο Κουτάβι και ο αδελφός του ο Enikolo, ο e-samurai και γίναμε από τρεις, ακόμα περισσότεροι συνοδοιπόροι που προσθέταμε στη σελίδα αυτή τη προσωπική μας πινελιά.
Χαρά μεγάλη που μια τόσο ιδιαίτερη και απροσποίητη σελίδα, που δεν έχει να αποδείξει τίποτε σε κανέναν και για τίποτα, γεμίζει με συνιστολόγους που θέλουν να καταθέσουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, χωρίς φόβο, προκατάληψη και εμπάθεια. Εχουμε αρχές που τηρούμε ανάμεσά μας. Σεβόμαστε και δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός μας, αγκαλιάζουμε τα νέα μέλη μας και γελάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, προβληματιζόμαστε, αποδοκιμάζουμε και επιδοκιμάζουμε κάθε τι που μας απασχολεί και το μοιραζόμαστε.
Η κομματική τοποθέτηση του καθενός μας δεν μας αφορά, μιας και η αιώνια διχόνια που έκανε τους Έλληνες να χωρίζονται σε κομματικά στρατόπεδα, δεν είναι ζητούμενό μας. Ούτε και ο φανατισμός και η επιθετική έκφραση είναι αποδεκτά. Λειτουργούμε μέσα από την ανοχή και το περιθώριο να εκφράζεται ο καθένας μας ελεύθερα και δημοκρατικά.
Θίγουμε θέματα προσωπικά μα και παναθρώπινα, κάναμε γνωστές τις προκλήσεις των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα, αγγίξαμε τις ψυχικές παθήσεις, εξομολογηθήκαμε έρωτες ανεκπλήρωτους και ταξίδια μακρινά, τραγουδήσαμε σκοπούς αγαπημένους και διαβάσαμε με συγκίνηση τις εμπνεύσεις του καθενός μας. Γράψαμε ποιήματα, άρθρα, δοκίμια, εντυπώσεις, κριτική, όνειρα και εφιάλτες. Μονολόγους ή διαλόγους. Αφυπνιστήκαμε για τα παιδιά σε κίνδυνο, σε φτώχεια, τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται.
Και τώρα μια νέα γενιά ανθρώπων μας πλαισιώνει, νέοι μπλόγκερς που οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, τους ώθησαν να γίνουν μέλη μας. Παλιοί και νέοι μαζί συνεχίζουμε να πορευόμαστε με την ίδια ζέση, με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουμε μέχρι και σήμερα.
Προσωπικά όταν η Μαριώ, η Παναγιώτα και εγώ κρατούσαμε το νεαρό τότε μπλογκ μας ζωντανό, είχα βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, να μην το αφήσω να σβήσει, ό,τι και να γίνει... Αυτό το πείσμα, αυτή η διάθεση έφτασε να έχει σήμερα 30 μέλη και κοντά 30 αναγνώστες που μέρα με τη μέρα πληθαίνουν και μας τιμούν με την παρουσία τους.
Θα χαρώ ιδιαίτερα αν έλθει η στιγμή να προταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ομαδικά μπλογκς της Ελληνικής Μπλογκόσφαιρας. Όχι γιατί είμαστε δήθεν και ψώνια και θέλουμε να γίνουμε διάσημοι μέσα από την αυτοπροβολή μας, όχι, αλλά γιατί αυτό που κάνουμε εκφράζει εμάς πρώτα και μετά τους αναγνώστες μας, όντας μια μεγάλη συντροφιά, που γράφει και συζητά σαν να είναι μέλη μιας ωραίας παρέας. Αυτό το στοίχημα πραγματικά άξιζε τελικά... και όσοι πιστοί προσέλθετε, αν είστε άνθρωποι με ευαισθησίες και άποψη, είστε ευπρόσδεκτοι!
Marialena, 15/1/2009
Παράξενο όνομα οι "Ανώνυμοι Μελαγχολικοί". Τι να σήμαινε άραγε, τι να αντιπροσώπευε? Ξεκινήσαμε πέντε άτομα, να γράφουμε, να εκφραζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να εξομολογούμαστε. Από τη παλιά φρουρά, είμαστε ακόμα εδώ, η Μαριώ και η γράφουσα. Το κρατήσαμε ζωντανό το εγχείρημά μας, εν μέσω χειμώνα 2006 και αποχωρήσεων κάποιων αρχικών μελών, ενώ στη συντροφιά μας είχε έλθει η Παναγιώτα μας και ο Χρήστος ο Απ' Αλλού... Το κρατήσαμε με κάθε μια δημοσίευση που γράφονταν για να πει κάτι και να εκφράσει αυτό που νιώθαμε, μέσα από φωτογραφίες, μουσικές και λέξεις!
Και αυτό το εγχείρημά μας, δεν έσβησε σε πείσμα των καιρών και της επιθυμίας μας. Ήλθαν το 2007 στη παρέα μας, ο Τσότσος και η Άννυ, περιβαλλοντικά ανήσυχοι άνθρωποι, ο Σταυραετός ο Σάκης που πετάει πάνω και μέσα στη σελίδα μας από τότε, ο Χρήστος, η Φαραόνα, το Τέταρτο Κουτάβι και ο αδελφός του ο Enikolo, ο e-samurai και γίναμε από τρεις, ακόμα περισσότεροι συνοδοιπόροι που προσθέταμε στη σελίδα αυτή τη προσωπική μας πινελιά.
Χαρά μεγάλη που μια τόσο ιδιαίτερη και απροσποίητη σελίδα, που δεν έχει να αποδείξει τίποτε σε κανέναν και για τίποτα, γεμίζει με συνιστολόγους που θέλουν να καταθέσουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, χωρίς φόβο, προκατάληψη και εμπάθεια. Εχουμε αρχές που τηρούμε ανάμεσά μας. Σεβόμαστε και δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός μας, αγκαλιάζουμε τα νέα μέλη μας και γελάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, προβληματιζόμαστε, αποδοκιμάζουμε και επιδοκιμάζουμε κάθε τι που μας απασχολεί και το μοιραζόμαστε.
Η κομματική τοποθέτηση του καθενός μας δεν μας αφορά, μιας και η αιώνια διχόνια που έκανε τους Έλληνες να χωρίζονται σε κομματικά στρατόπεδα, δεν είναι ζητούμενό μας. Ούτε και ο φανατισμός και η επιθετική έκφραση είναι αποδεκτά. Λειτουργούμε μέσα από την ανοχή και το περιθώριο να εκφράζεται ο καθένας μας ελεύθερα και δημοκρατικά.
Θίγουμε θέματα προσωπικά μα και παναθρώπινα, κάναμε γνωστές τις προκλήσεις των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα, αγγίξαμε τις ψυχικές παθήσεις, εξομολογηθήκαμε έρωτες ανεκπλήρωτους και ταξίδια μακρινά, τραγουδήσαμε σκοπούς αγαπημένους και διαβάσαμε με συγκίνηση τις εμπνεύσεις του καθενός μας. Γράψαμε ποιήματα, άρθρα, δοκίμια, εντυπώσεις, κριτική, όνειρα και εφιάλτες. Μονολόγους ή διαλόγους. Αφυπνιστήκαμε για τα παιδιά σε κίνδυνο, σε φτώχεια, τους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται.
Και τώρα μια νέα γενιά ανθρώπων μας πλαισιώνει, νέοι μπλόγκερς που οι Ανώνυμοι Μελαγχολικοί, τους ώθησαν να γίνουν μέλη μας. Παλιοί και νέοι μαζί συνεχίζουμε να πορευόμαστε με την ίδια ζέση, με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουμε μέχρι και σήμερα.
Προσωπικά όταν η Μαριώ, η Παναγιώτα και εγώ κρατούσαμε το νεαρό τότε μπλογκ μας ζωντανό, είχα βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, να μην το αφήσω να σβήσει, ό,τι και να γίνει... Αυτό το πείσμα, αυτή η διάθεση έφτασε να έχει σήμερα 30 μέλη και κοντά 30 αναγνώστες που μέρα με τη μέρα πληθαίνουν και μας τιμούν με την παρουσία τους.
Θα χαρώ ιδιαίτερα αν έλθει η στιγμή να προταθεί ανάμεσα στα καλύτερα ομαδικά μπλογκς της Ελληνικής Μπλογκόσφαιρας. Όχι γιατί είμαστε δήθεν και ψώνια και θέλουμε να γίνουμε διάσημοι μέσα από την αυτοπροβολή μας, όχι, αλλά γιατί αυτό που κάνουμε εκφράζει εμάς πρώτα και μετά τους αναγνώστες μας, όντας μια μεγάλη συντροφιά, που γράφει και συζητά σαν να είναι μέλη μιας ωραίας παρέας. Αυτό το στοίχημα πραγματικά άξιζε τελικά... και όσοι πιστοί προσέλθετε, αν είστε άνθρωποι με ευαισθησίες και άποψη, είστε ευπρόσδεκτοι!
Marialena, 15/1/2009
Παρασκευή, Ιανουαρίου 16, 2009
THE RESULTS OF THE WAR IN GAZA!!!!! STOP THE KILLERS!!!!!
WAR RESULTS!!!!
FOOD CRISIS!!!!
WATER CRISIS!!!!
AFTER ALL THESE PICTURES, LETS TALK ABOUT UNITED NATIONS, USA, EUROPEAN COMMUNITY!
AFTER ALL THESE PICTURES, LETS TALK ABOUT HUMANISM!!!!
CAN WE DARE?
I BET WE CAN'T!!!!
STOP THE KILLERS!!!
GIVE TO PALESTINIANS THEIR COUNTRY BACK!!!!
FOOD CRISIS!!!!
WATER CRISIS!!!!
AFTER ALL THESE PICTURES, LETS TALK ABOUT UNITED NATIONS, USA, EUROPEAN COMMUNITY!
AFTER ALL THESE PICTURES, LETS TALK ABOUT HUMANISM!!!!
CAN WE DARE?
I BET WE CAN'T!!!!
STOP THE KILLERS!!!
GIVE TO PALESTINIANS THEIR COUNTRY BACK!!!!
Παρασκευή, Ιανουαρίου 09, 2009
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ Η' ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ!!!!
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ LOBBIES ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!
ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ!
ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΧΟΝΤΡΟ-ΚΑΝΑΠΕΔΟΚΕΦΤΕΔΕΣ!
ΛΑΚΕΔΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΕΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!
ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!
ΣΑΣ ΜΑΘΑΜΕ ΠΙΑ!
ΔΕ ΠΗΓΑΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΣΤΟ ΙΡΑΚ!
ΔΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΗ ΧΑΜΑΣ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΝΕΤΕ!
ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΚ!
ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΣΑΔΙΣΤΕΣ!
ΔΕ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΤΗ ΧΑΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΥΛΛΑΒΑΤΕ ΤΟΝ ΛΑΝΤΕΝ!
ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ?
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΑΣ!
ΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΘΡΕΨΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΤΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ!
ΞΕΡΑΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΤΟΤΕ!
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΤΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΤΕ ΤΗ ΛΥΣΗ!
ΠΟΙΑ ΛΥΣΗ?
ΤΑ ΣΚΟΤΩΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!
ΤΙΣ ΞΕΚΟΙΛΙΑΣΜΕΝΕΣ ΕΓΚΥΕΣ!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ:
"ΚΑΘΗΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ"!
ΟΧΙ ΡΕ ΚΑΘΙΚΙΑ!
ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΑΥΓΑ ΜΑΣ!
ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΘΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΙΚΟ!
ΘΑ ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ!
ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΘΙΚΙΑ ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΟΥΛΟΙ ΣΑΣ!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Τ Ε Λ Ο Σ!!!!!!
ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ LOBBIES ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!
ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ!
ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΧΟΝΤΡΟ-ΚΑΝΑΠΕΔΟΚΕΦΤΕΔΕΣ!
ΛΑΚΕΔΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΜΕΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!
ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΠΑΙΔΙΑ!
ΣΑΣ ΜΑΘΑΜΕ ΠΙΑ!
ΔΕ ΠΗΓΑΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΣΤΟ ΙΡΑΚ!
ΔΕ ΧΤΥΠΑΤΕ ΤΗ ΧΑΜΑΣ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
ΓΕΝΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΝΕΤΕ!
ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΚ!
ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΑΝΩΜΑΛΟΙ ΣΑΔΙΣΤΕΣ!
ΔΕ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΕ ΤΗ ΧΑΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕ ΣΥΛΛΑΒΑΤΕ ΤΟΝ ΛΑΝΤΕΝ!
ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ?
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΣΑΣ!
ΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΘΡΕΨΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΤΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ!
ΞΕΡΑΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΤΟΤΕ!
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΤΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΤΕ ΤΗ ΛΥΣΗ!
ΠΟΙΑ ΛΥΣΗ?
ΤΑ ΣΚΟΤΩΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!
ΤΙΣ ΞΕΚΟΙΛΙΑΣΜΕΝΕΣ ΕΓΚΥΕΣ!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ:
"ΚΑΘΗΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ"!
ΟΧΙ ΡΕ ΚΑΘΙΚΙΑ!
ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΑΥΓΑ ΜΑΣ!
ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΘΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΙΚΟ!
ΘΑ ΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ!
ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΘΙΚΙΑ ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΟΥΛΟΙ ΣΑΣ!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Τ Ε Λ Ο Σ!!!!!!
Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009
ΤΑΚΤΙΚΗ / ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Η τακτική είναι να ξέρεις τί να κάνεις όταν υπάρχει κάτι να κάνεις...
Η στρατηγική είναι να ξέρεις τί να κάνεις όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις!!!
ΣΑΒΙΕΛΛΙ ΓΚΡΙΓΚΟΡΙΕΒΙΤΣ ΤΑΡΤΑΚΟΒΕΡ (GM σκακιστής)
Η στρατηγική είναι να ξέρεις τί να κάνεις όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις!!!
ΣΑΒΙΕΛΛΙ ΓΚΡΙΓΚΟΡΙΕΒΙΤΣ ΤΑΡΤΑΚΟΒΕΡ (GM σκακιστής)
Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009
Οι άγνωστες ομορφιάς της Αθήνας
Μια ομάδα νέων που δραστηριοποιoύνται μέσα απ' το site τους προσπαθούν να κάνουν την πόλη καλύτερη. Οι δράσεις τους ποικίλες: Προτείνουν, καταγράφουν και φωτογραφίζουν μυστικά σημεία και χαμένες ομορφιές σε περιοχές που δύσκολα πιστεύεις ότι βρίσκονται στην Αθήνα.
Πριν από τρία χρόνια ξεκίνησαν να τρέχουν το project 'Η Αθήνα θα σε εκπλήξει', μια καταγραφή των μυστικών και άγνωστων σημείων μέσα και γύρω απ' την πόλη: κτίρια, κήποι, αγροί με αγριολούλουδα, εκκλησίες σκαρφαλωμένες σε βράχους, μέχρι καταρράκτες και λίμνες που προσπερνάς καθημερινά χωρίς να τους δίνεις σημασία, τα περισσότερα με γοητευτικές ιστορίες που περιμένουν να ανακαλύψεις.
Έντεκα σημεία από όσα έχουν καταγράψει θυμίζουν Άλπεις ή εικόνες που ορκίζεσαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρίσκονται στα περίχωρα της Αθήνας. Τα περισσότερα είναι μέσα στην πόλη ή σε πολύ μικρή απόσταση από το κέντρο. Επίσης είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα που απορείς πώς δεν τα έχεις ποτέ προσέξει..
Γέφυρα Δουκίσσης Πλακεντίας
Βριλήσσια
Είναι η γέφυρα που χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να μπορεί η δούκισσα της Πλακεντίας Σοφία Λεμπρέν να μεταβαίνει στην Πεντέλη και να επιβλέπει την ανέγερση του μεγάρου της. Ανηφορίζοντας τη Λ. Πεντέλης, κάνετε αριστερά στη οδό Δουκίσσης Πλακεντίας.
Πύργος Βασιλίσσης
Ίλιον, πάρκο Αντώνη Τρίτση
Πυργοειδής έπαυλη, ημιγοτθικού ρυθμού που ανακατασκευάστηκε από την Αμαλία και προσφέρθηκε γενέθλιο δώρο στον Όθωνα. Είσοδος από τη Λ. Δημοκρατίας ή τη Λ. Φυλής.
Λίμνη Μπελέτσι
Ιπποκράτειος Πολιτεία
Είναι μια μικρή λίμνη που προσφέρει ταπεινά όσα και οι μεγάλες. Μετά τη Βαρυμπόμπη και το Κατσιμίδι, φτάνετε στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Στρίβετε αριστερά στην οδό Κίρκης και η μικρή αυτή λίμνη θα απλωθεί μπροστά σας και θα σας αιφνιδιάσει.
Αγία Μαρίνα
Πάρνηθα
Νομίζεις πως είσαι στο Άγιο Όρος. Στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, πίσω από το χωριό της Αυλώνας. Μέχρι την Αγία Τριάδα πηγαίνει αυτοκίνητο, μέχρι τον Προφήτη Ηλία αγροτικό σε χωματόδρομο και ως την Αγία Μαρίνα μόνο άνθρωπος. Όλα αυτά, αφού θα έχετε διασχίσει μια «μικρή Ιρλανδία», ένα πανέμορφο οροπέδιο στην αυλή της πόλης.
Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή
Οδός Διδότου, Κολωνάκι
Σπουδαία προσφορά στον τόπο και στην ιστορία με τον ομορφότερο και μεγαλύτερο ιδιωτικό κήπο των Αθηνών. Επιτρέπεται η είσοδος ορισμένες μέρες και ώρες.
Καταρράκτης
Πεντέλη
Εδώ τα λόγια είναι περιττά. Μπάνιο σε ποτάμι της Αττικής εν έτει 2008. Το ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι εκεί πηγαίνει αστικό λεωφορείο!
Χάος
Σούνιο (από Ανάβυσσο)
Υπάρχει και επισήμως στην Αθήνα! Ένα σπάνιο μνημείο της φύσης, η δολίνη Χάος. Ένα τεράστιο βύθισμα από κατάπτωση οροφής μεγάλου σπηλαίου που μοιάζει με των Διδύμων Αργολίδας. Χρησιμοποιείται για σεμινάρια από τους σπηλαιολόγους, με το ενδιαφέρον κάθετο κατέβασμα των 70 μ.
Θολωτός μυκηναϊκός τάφος
Μενίδι, 5η στάση Κόκκινου Μύλου
Επιβλητικός σαν αυτών των Μυκηνών, χρονολογείται από το 15ο-14ο αιώνα π.Χ. και βρίσκεται στην πλαγιά ενός τεχνητού λόφου που ανακάλυψαν οι Γερμανοί το 1879.
Κηφισός
Μενίδι
Ο πιο σημαντικός εν δυνάμει διάδρομος αέρα και δροσιάς για την Αθήνα, αν προστατευτεί και αναδειχθεί. Γεφύρι με το μονόγραμμα του Γεωργίου του Α', κάτω από την πολύβουη Λ. Καραμανλή!
Βοτανικός Κήπος Αλεξάνδρου Διομήδους
Ιερά Οδός 401, Χαϊδάρι
Και όμως διαθέτουμε το μεγαλύτερο βοτανικό κήπο της ανατολικής Μεσογείου!
Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2009
Αυταπάτες
Σ αυτό το λιμάνι πάντα μένω
ακίνητη….
κοιτώ τα πλοία, είναι γεμάτα τα αμπάρια τους
ελπίδες, όνειρα τσαλακωμένα
Ιαχές στο έρεβος της νύχτας, οι ανέφικτες επιθυμίες μου
μ αγκαλιάζουν σαν την αγράμπελη
στο διάζωμα αρχαίου ναού ερειπωμένου
στου μύθου τον γαλάζιο τον αχό, σου έκλεψα την φράση την έκανα
κείμενο, ποίημα, λυρικό
Μην μ’ αφήσεις μόνη να σε περιμένω
φοβάμαι τις σκιές πίσω από τις βαριές κουρτίνες
των ανήλιαγων δωματίων στα ξενοδοχεία της αγανάκτησης..
Πίσω από τα κλειστά παράθυρα εφορμούν τα ξωτικά
με κοιτούν ειρωνικά από τις γρίλιες
ξεδιάντροπα ,προβάλλουν …..με κυκλώνουν ζητούν να με ταπεινώσουν
Βγαίνουν οι ερινύες με τα μάτια μια απειλή, με σφιγμένα πρόσωπα
Φοβάμαι…
Από τους τοίχους της ταπετσαρίας μαραμένα πέφτουν τα μπουκέτα, χλωμά στο μισοσκόταδο, χάνουν τα πέταλα τους, την στιλπνάδα τους
λυπημένα ξεψυχούν σχηματίζοντας κύκλους αιμάτινους στο πάτωμα
αιωρείται η σκόνη λαμπυρίζοντας γύρω από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα που κλεφτά εισέβαλε σαν σφαίρα το δωμάτιο
γεμίζει με σκιές την απουσία σου….έλα για λίγο να μ αγκαλιάσεις
την αυταπάτη ποθώ να νιώσω…
το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο..
Ελπίδα..
ακίνητη….
κοιτώ τα πλοία, είναι γεμάτα τα αμπάρια τους
ελπίδες, όνειρα τσαλακωμένα
Ιαχές στο έρεβος της νύχτας, οι ανέφικτες επιθυμίες μου
μ αγκαλιάζουν σαν την αγράμπελη
στο διάζωμα αρχαίου ναού ερειπωμένου
στου μύθου τον γαλάζιο τον αχό, σου έκλεψα την φράση την έκανα
κείμενο, ποίημα, λυρικό
Μην μ’ αφήσεις μόνη να σε περιμένω
φοβάμαι τις σκιές πίσω από τις βαριές κουρτίνες
των ανήλιαγων δωματίων στα ξενοδοχεία της αγανάκτησης..
Πίσω από τα κλειστά παράθυρα εφορμούν τα ξωτικά
με κοιτούν ειρωνικά από τις γρίλιες
ξεδιάντροπα ,προβάλλουν …..με κυκλώνουν ζητούν να με ταπεινώσουν
Βγαίνουν οι ερινύες με τα μάτια μια απειλή, με σφιγμένα πρόσωπα
Φοβάμαι…
Από τους τοίχους της ταπετσαρίας μαραμένα πέφτουν τα μπουκέτα, χλωμά στο μισοσκόταδο, χάνουν τα πέταλα τους, την στιλπνάδα τους
λυπημένα ξεψυχούν σχηματίζοντας κύκλους αιμάτινους στο πάτωμα
αιωρείται η σκόνη λαμπυρίζοντας γύρω από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα που κλεφτά εισέβαλε σαν σφαίρα το δωμάτιο
γεμίζει με σκιές την απουσία σου….έλα για λίγο να μ αγκαλιάσεις
την αυταπάτη ποθώ να νιώσω…
το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο..
Ελπίδα..
Πέμπτη, Ιανουαρίου 01, 2009
ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΠΙΤΙ
Βράδυ πρωτοχρονιάς, η πόλη στολισμένη με πολύχρωμα λαμπιόνια, οι βιτρίνες των καταστημάτων διακοσμημένες με χριστουγεννιάτικα δέντρα, και άγιους βασιλίδες. Τα σπίτια είχαν ΄΄φορέσει΄΄ τα γιορτινά τους, όπως και οι άνθρωποι, για να υποδεχτούν το καινούργιο έτος. Οι οικοδέσποινες έστρωναν λευκά τραπεζομάντιλα και έβαζαν όμορφα σερβίτσια στο τραπέζι, όπου θα μαζευτεί όλη η οικογένεια, παππούδες, παιδία, εγγόνια, τα μεσάνυχτα.
Παρομοιες προετοιμασίες έκανε και η οικοδέσποινα της ιστορία μας. Στο cd έπαιζε μια χαρούμενη μελωδία, που ερχόταν σε τέλεια αρμονία με την ψυχική διάθεση της νεαρής γυναίκας. Ήταν η πρώτης πρωτοχρονιά στο δικό της σπίτι. Είχε επιτέλους καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο, που είχε από τότε που ήταν έφηβη. Το όνειρο, που ήταν η αιτία να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Να φτιάξει ένα απόλυτα προσβασιμο σπίτι, στο οποίο θα μπορούσε να ζήσει μόνη της και θα έχει την δυνατότητα να κινείται άνετα με το καροτσάκι της. Πήγε στην κουζίνα και πατώντας ένα διακόπτη κατέβηκε η πιατοθήκη, πήρε το καλό της σερβίτσιο, το έβαλε στην ποδια της. Αφού έστρωσε το τραπέζι, ξαναγύρισε στην κουζίνα να κοιτάζει τη γαλοπούλα, που είχε στον φούρνο. Ο φούρνος βρισκόταν πάνω στο πάγκο που ήταν φτιαγμένος στο ύψος του καροτσιού. Ντουλάπια κάτω δεν υπήρχαν έτσι είχε την δυνατότητα να πλύνει και κόψει άνετα τα λαχανικά για την σαλάτα.
Καθώς τελείωνε την σαλάτα ένιωσε στην γάμπα της να παίζει μια ουρά. Ήταν η γάτα της, που απαιτούσε την προσοχή της κοπέλας. Με τις ετοιμασίες του δείπνου την είχε παραμελήσει για αρκετές ώρες. Την πήρε αγκαλιά και προχώρησε προς στο μπάνιο.
Ήταν ώρα να ασχοληθεί με τον εαυτό της. Το νερό θα ήταν ήδη ζεστό. Είχε ανάψει το διακόπτη του θερμοσίφωνα - ο οποίο ήταν τοποθετημένος σε χαμηλό ύψος όπως άλλωστε και όλες οι ασφάλειες - εδώ και ώρα. Άνοιξε τις βρύσες να γεμίσει η μπανιέρα και έριξε μέσα άλατα. Πάντα την αναζωογονούσε ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο. Πιάστηκε από τις χειρολαβές, που ήταν στο τοίχο και έκατσε στην περιστρεφόμενη καρεκλά μπάνιου, με το τηλεχειριστήριο. Βυθίστηκε στο νερό. Η κοπέλα ένιωσε αμέσως να χαλαρώνουν οι μυς της. Η ώρα που είχε δώσει στο εαυτό της, για να απολαύσει το μπάνιο της πέρασε γρήγορα. Έτσι της φάνηκε. Δεν της έκανε καρδιά να αφήσει αυτό το όμορφο περιβάλλον με τα ανάμενα κεράκια, αλλά, αν ήθελε να ήταν έτοιμη την ώρα που θα ερχόταν η οικογένεια της, έπρεπε να βιαστεί.
Όπως αποδεικτηκέ, η σκέψη της αυτή ήταν σωστή. Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά από την στιγμή που είχε φορέσει το γαλάζιο βραδινό φόρεμα της, αφού προηγουμένως ολοκλήρωσε το μακιγιάζ της, και κτύπησε το κουδούνι. Σαν σίφουνας μπήκαν μέσα τα μικρά της ανιψιά ακολουθούμενα από τα αδέλφια της με τους συζύγους και, φυσικά, τους γονείς της - τους γονείς που της είχαν μάθει από μικρή ότι δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από την αναπηρία της, να βάζει στόχους στην ζωή της, και να τους κατακτά. Με επίμονη και υπομονή. Ποτέ δεν την ξεχώριζαν από τα αδέλφια της. Την επιβράβευαν, την συμβούλευαν και την μάλωναν, όπου χρειαζόταν, όπως ακριβώς έκαναν και με τα μεγαλύτερα παιδία τους.
Η βράδια κύλησε όμορφα με τα μικρά να ζητάνε από την κοπέλα να κάτσουν την ποδιά της για να τα πάει βόλτα με το ηλεκτρικό καρότσι, οπως τους άρεσε. Η μητέρα με την αδελφή της την βοήθησαν να μεταφέρει τις πιατέλες και έκατσαν όλοι γύρω από το τραπέζι. Η κοπέλα έλαμπα από χαρά βλέποντας την επιδοκιμασία στα μάτια όλων. Μετά την έλευση του νέου έτους και, αφού τα μικρά παιδία είχαν κουραστεί να παίζουν με τα παιχνίδια που τους είχε πάρει η θεια τους, αποκοιμήθηκαν.Όταν έφυγαν οι δικοί της, η κοπέλα χαμήλωσε τα φώτα, πήρε ένα ποτήρι κρασί κάθισε στην αγαπημένη της γωνία, που είχε θεά την θάλασσα. Θα είχε περάσει καμία ώρα, όταν ξανακτύπησε το κουδούνι. Ξαφνιασμένη, αφού δεν περίμενε κάποιον τόσο αργά, πήγε να ανοίξει. Στο κατώφλι της πόρτα, στεκόταν ένας συνάδελφο από την δουλεία με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι. Της είπε απλά ότι θα ήθελε να μοιραστούν αυτό το κρασί μαζί, αν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.Έχετε απορία τι έκανε η κοπέλα? Ότι έκανε πάντα. Καλωσόριζε τα άσχημα και τα όμορφα της ζωής με χαμόγελο
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
